Een warm dekentje

In dit laatste deel van Het Dagboek van Cerise leggen de auteurs alle steentjes samen tot een prachtige mozaïekvloer. Door hun beproefde recept, een mix van strip en dagboekfragmenten, verder te verfijnen, nemen ze de lezer mee in een aangrijpende vertelling waarbij we eindelijk te weten komen wat er nu precies met de vader gebeurd is. De onuitgesproken gevoelens van zowel de moeder als Cerise hingen jarenlang als een dreigende schaduw boven het gezin en stilletjesaan zien we dat hun minutieus opgebouwde verdedigingswallen kleine barstjes beginnen te vertonen.

Hoewel deze premisse redelijk heavy klinkt als insteek voor een reeks die in eerste instantie toch voor jonge tieners bedoeld is, wordt het nooit een zwaar op de hand liggende tearjerker. Al moesten we zelf wel — net als Cerise zelf — de aloude drogreden "Er zit een stofje in mijn oog" bovenhalen toen we met onze eigen vochtige ogen geconfronteerd werden. Scenarist Joris Chamblain weet perfect te vatten hoe een sterfgeval kan wegen op een jong gezin en onderstreept hier hoe belangrijk goeie vrienden en familie in deze kunnen zijn. Bovendien verwijst hij heel subtiel naar de info uit de vorige vier delen en laveert hij de verschillende verhaallijnen in de richting van een zachte apotheose, een warm dekentje in deze eindejaarsperiode. Over de tekeningen van Aurélie Neyret blijven we lyrisch. Vorig jaar duikelden we zelfs nog een tweedehandsexemplaar van Contes et Légendes des Pays Celtes en Bandes Dessinées op omdat we maar niet genoeg kregen van haar prachtige plaatjes. Dit jaar mocht ze trouwens ook Neil Gaimans Coraline nog van verse illustraties voorzien.

Kortom: dit deel nodigt uit om nog eens de volledige reeks te herlezen en da’s iets wat we heel graag zullen doen. En voor uitgeverij Silvester zetten we alvast een goed voornemen voor 2022 op hun lijstje: Vertaal alstublieft ook dat ene nevendeel waarin Celeste met haar stiefbroertje Valentin op stap gaat...

MARIO STABEL