670 of 1728
Nero - De Stallaert Jaren 10
161. De Hemelse Vrede - 162. De Bol van Timotheus - 163. Zilveren Tranen
Een dagbladverschijnsel
Met deze tiende bundel komt er een passend einde aan Dirk Stallaerts Nero-periode en bij uitbreiding aan de reeks Nero tout court. Tweeënveertig albums lang heeft alleskunner Stallaert het tekenpotlood van Marc Sleen overgenomen. Tien jaar lang had hij de eer om de fantasierijke verzinsels van de geestelijke vader naar het tekenpapier te vertalen. In het fijne dossier lezen we over het grote respect dat Stallaert voor de meester had, maar leren we Sleen ook kennen als een grote weifelaar die bepaalde beloftes deed, maar daar ook zonder veel scrupules op terugkwam. Sleens voortdurende onzekerheid of Stallaert ook in staat was om een klassiek Nero-verhaal te schrijven, zorgde ervoor dat deel 217, Zilveren Tranen, het allerlaatste verhaal zou worden. Het stokje werd dus niet definitief doorgegeven en Sleen verdween in de coulissen van het beeldverhaal. Door het tanende succes van de Nero-verhalen — zeker in albumvorm — kwam deze beslissing Standaard Uitgeverij alvast niet slecht uit. Gezichtsverlies bleef zo alle betrokken partijen bespaard.
Naast heel wat interviews en andere schrijfsels bevat dit laatste verzamelalbum ook heel wat outtakes die Stallaert ooit in de marge van zijn Nero-carrière maakte. Zeer aangenaam vonden we zijn verhaal Het Geheim van Marc Sleen, dat hij speciaal voor dit album maakte en waarin hij op een humoristische manier zijn tienjarige carrière bij Sleen uit de doeken doet.
Natuurlijk krijgen ook de laatste drie albums een zwart-witplaatsje in deze bundeling.
In De Hemelse Vrede volgen we Nero en de zijnen in een Chinees avontuur. Als de Chinese autoriteiten zoon Adhemar ontvoeren, nadat Nero een aantrekkelijk overnamebod weigerde, kan die laatste natuurlijk niet bij de pakken blijven zitten en gaat hij zijn zoon terughalen, met de nodige knokpartijen als gevolg. Sleen heeft zich in de loop van zijn carrière nooit al te veel aangetrokken van enige politieke correctheid, maar we vragen ons af of zijn clichébeelden over de oosterse cultuur na twintig jaar nog door de beugel kunnen. Zelf vinden we ons niet zo woke, maar we kunnen ons voorstellen dat dit album bij een aantal mensen wel in het verkeerde keelgat kan schieten.
De Bol van Timotheus kon ons dan ook beter bekoren. Dit is een klassiek rechttoe rechtaan avonturenverhaal waarbij waarzegger Timotheus (een nazaat van Jean-Pierre Oroskop uit De Brief aan Nasser) en zijn glazen bol een prominente rol spelen. Als een bankdirecteur de man laat ontvoeren om de aandelenkoersen te voorspellen, gaan de poppen aan het dansen.
In Zilveren Tranen volgen de auteurs een beetje het stramien van de jubileumalbums van Jommeke, wat wil zeggen dat het verhaal zo geconcipieerd is dat het eigenlijk alleen maar dient om zoveel mogelijk personages uit de rijke geschiedenis de revue te laten passeren. Ricardo, Ratsjenko, Matsuoka en nog wat andere vijanden van Nero trekken aan hetzelfde criminele zeel om eindelijk komaf te maken met het bekende dagbladverschijnsel. Gelukkig kan Nero rekenen op de steun van zijn vrienden die hem — langs nogal wat omwegen — toch naar de finale wafelenbak weten te leiden.
Met deze verzorgde integrale uitgave hebben Sleen en Stallaert een passend eerbetoon gekregen en hebben we een mooi overzicht gekregen van een belangrijke protagonist van de Vlaams stripcanon, een die meer dan vijftig jaar het mooie weer heeft kunnen maken. Hoedje af...
MARIO STABEL
670 of 1728