Doordachte perfectie

Als de reeks Jerome K. Jerome Bloks zou moeten eindigen, wat zou u nog absoluut kwijt willen in dat deeltje?

DODIER: “Het huwelijk van Babette en Jerome! Voordien gaan die nooit trouwen. Maar voor alle duidelijkheid: ik heb helemaal geen haast en zin om nu al te stoppen met de reeks. Ik heb nu zesentwintig albums getekend in zevenendertig jaar. Ik ben er nu tweeënzestig. Aan dat tempo haal ik net nog de vijftig albums.” (lacht)

Dat vertrouwde Alain Dodier ons toe in dit diepte-interview uit begin 2019. En wat gebeurt er amper twee albums later? Op de cover zien we onze geliefde detective voor het altaar staan met de knappe rosse Rebecca. Iets wat het Oost-Europese bloed van Babette serieus laat koken. Wie denkt dat dit een vertellinkje wordt van de sympathieke mensenvriend die uit altruïsme even met een vreemde huwt voor een verblijfsvergunning, heeft het mis. Een JKJ is geen aflevering van Thuis of Goede Tijden Slechte Tijden. Zoals steeds kiest Dodier niet voor ongeloofwaardige effectzoekerij, maar wel voor een lokaal verhaal dat druppelsgewijs wordt opgebouwd en waar geen speld tussen te krijgen is.

Nochtans was het schrikken. De openingspagina’s zijn van een ongeziene heftigheid. De tijd dat een Jerome K. Jerome Bloks opende met een moord op een kanarievogel ligt ver van ons af. Gelukkig viel alles snel terug op zijn Jeromes. Onze held die al sinds deel 8 probeert zijn rijbewijs te halen, onderneemt een nieuwe poging. Een merkwaardige deze keer!

De voorbije twintig jaar kreeg Dodier tijd en ruimte om zijn ding te doen. De strips zijn er alleen maar kwalitatiever op geworden. Dodier vertelt zijn verhaal in geuren en kleuren. Hij gebruikt subtiele non-verbale communicatie of hij laat net dat ene woordje vallen om zijn personages extra diepgang te geven. Deze keer willen we maar al te graag spitten in de jeugdjaren van kruidenier Durham. Maar zoals het past in de lineair opgebouwde verhaallijnen van Jerome K. Jerome Bloks zullen we ook hier naar kunnen fluiten. Grafisch is Dodier de meester van de nutteloze prentjes geworden. Elke actie, hoe klein ook, verdient voor hem een apart prentje. Het hoogtepunt van In Goede en Slechte Tijden is een volledige pagina waarop je Jerome via de trapleuning naar beneden ziet glijden. Negen prentjes pure perfectie.

Helaas slaat de slinger in dit deel te fel door. Ondanks de 72 pagina’s zijn er ettelijke wafelijzerpagina’s met tien of meer prentjes per pagina. Dit komt bij momenten te beklemmend over. Eigenlijk zou deze man honderd pagina’s moeten krijgen... en eindelijk eens de grote prijs van Angoulême mogen winnen. Dan hoeft het iconische prijsbeeldje niet meer gebruikt te worden om iemand neer te meppen. Ach, ooit zal hij wel bekroond worden, zeker? Want...

Jerome K. Jerome Bloks is en blijft een reeks waarvoor superlatieven zijn uitgevonden.

WOUTER PORTEMAN