Djinn leeft opnieuw

Deze derde en laatste integrale bundelt de Indische cyclus met bonuspagina's vol illustraties. Hieronder herplaatsen we oude besprekingen van de delen 10 tot 13.

DJINN 10: HET PAVILJOEN DER LUSTEN (2010)

Na de omzwervingen in het zwoele Turkije en in het occulte zwart-Afrika zijn Lord Nelson, zijn vrouw en de betoverende Jade aanbeland in India. De kolonie is op de vooravond van de Eerste Wereldoorlog heel loyaal aan de Engelsen. Enkel de moeder van de maharadja ziet met lede ogen aan hoe haar zoon de imperialistische leugentjes gelooft. Ze besluit alles op alles te zetten en nodigt Jade uit. Haar toekomstige schoondochter is immers haar laatste hoop. Enkel zij kan achter de deuren van de slaapkamer de toekomst van India veilig stellen. Maar daarvoor heeft ze een djinn nodig die het meisje onweerstaanbaar leert worden.

Volgens het soefisme, de occulte traditie van de islam, is een djinn een onzichtbaar wezen dat zomaar bezit neemt van de mens en die met een vingerknip tot de wanhoop drijft. En neem het van ons aan dat de bezeten Jade het spel van aantrekking en afstoting kent! Terwijl Lady Nelson haar bemint en Lord Nelson haar begeert, besluit de favoriete van de sultan de opdracht te aanvaarden. Ze neemt direct de leiding over van de plaatselijke harem.

De reeks Djinn begon als een bom. Uiterst sensueel, betoverende tekeningen en een prachtig ineengeknutseld verhaal van rasschrijver Jean Dufaux. Na vier delen én een schitterend onvertaald speciaal album was het verhaal uitverteld. Maar ja, je weet hoe dat gaat. Een vervolg kwam eraan. Na een goede start, bleek de Afrika-cyclus uiteindelijk een moeilijk verhaal dat finaal aan spankracht miste. Nu grijpt Dufaux onverbloemd terug naar zijn succesrecept. De nieuwe reis van Djinn voert haar terug naar het binnenste van de harem, het binnenste van het paleis en het binnenste van onze eigen neurosen. Het is volop genieten van de lichamelijke en politieke intriges. Nu Dufaux het voor zijn doen eenvoudig houdt, zie je ook het talent van Ana Mirallès weer opleven. De warme kleurenpracht van India doet haar tekeningen sprankelen. Djinn leeft opnieuw. India en Djinn. Het voelt als thuiskomen.

DJINN 11: EEN EEUWIGE JEUGD (2012)

Lord en Lady Nelson zijn bezeten door de djinn. Ze houden zielsveel van elkaar, maar allebei smachten ze nog meer naar de onaardse schoonheid van Jade. Meer dan ooit speelt de djinn met hun verwarde gevoelens en jongleert met aantrekking en afstoting. Maar de djinn wil meer. Terwijl Lady Nelson haar bemint en Lord Nelson haar begeert, besluit de favoriete van de sultan Tamila, de toekomstige vrouw van de maharadja in te wijden in de kunst van lust en begeerte. Daarvoor laten beiden zich opsluiten in diens harem. Maar de onervaren Tamila blijkt een uitzonderlijke leerlinge te zijn, en lijkt zelfs de djinn van haar melk te brengen. Ver buiten het paviljoen der lusten vecht Tamila's vader zijn bloederige vrijheidsstrijd uit. India moet en zal bevrijd worden van het juk van de Engelsen. Ook de maharadja zal buigen. Daarvoor zal zijn dochter wel zorgen!

De reeks Djinn begon als een bom. Uiterst sensueel, betoverende tekeningen en een prachtig ineengeknutseld verhaal van rasschrijver Jean Dufaux. Na vier delen én een schitterend onvertaald speciaal album was het verhaal uitverteld. Maar ja, je weet hoe het gaat. Een vervolg kwam eraan. Na een goede start bleek de Afrika-cyclus uiteindelijk een hopeloos verhaal dat finaal aan spankracht miste. Nu grijpt Dufaux onverbloemd terug naar zijn succesrecept. De nieuwe reis van Djinn voert haar opnieuw terug naar het binnenste van een harem, het binnenste van het paleis en het binnenste van onze eigen neurosen. Het is volop genieten van de lichamelijke en politieke intriges. Deze derde cyclus doet inderdaad je oren gloeien, je handen zweten en prikkelt al je zinnen. Maar eveneens zetten deze albums je aan tot nadenken over politiek, geweld en manipulatie. Il faut le faire. Ondanks de loodzware inhoud houdt Dufaux het eenvoudig en aards. En na het Afrika-debacle zie je ook rastalent Ana Mirallès weer opleven. De warme kleurenpracht van India doet haar tekeningen sprankelen. India en Djinn. Ze zijn voor elkaar gemaakt. Beide onweerstaanbaar.

DJINN 12: HERVONDEN EER (2015)

Eerst een bekentenis, we kochten Djinn enkel voor onze echtgenote. We hadden het wel geprobeerd, maar het was ons kopje thee niet. Bon, les goûts et les couleurs... Dit gezegd zijnde, onze hoofdredacteur is niet het type man waar je gemakkelijk "neen" tegen kan zeggen. Een blik die kleine huisdieren jankend laat wegkruipen achter het meubilair, armen als Popeye (weet je wel hoeveel die zwemt?!) en een tong zo scherp als Cleopatra's neus gecombineerd met een oerdegelijke West-Vlaamse onverzettelijkheid. Type: eik. Diepe wortels en zo. "Djinn 12. Een recensie. Nu." "Ja baas, direct baas, ik ging er direct aan beginnen baas,..." Ondertussen was hij al de volgende aan het fileren op de redactievergadering en trok uw dienaar met een ei in de broek huiswaarts.

En eigenlijk... dat viel best mee. Wat ons in het begin deed afhaken, het nogal zweverige geneuzel en het gegoochel met tijdlijnen was achterwege gebleven. Een politieke thriller kregen we hier zowaar voorgeschoteld. Met blote borsten. En wat lesbische actie. En toch ook weer niet te veel. Wie hier met rode oortjes en klamme handjes aan begint zal van een kouwe kermis weerkeren. De erotiek is aanwezig, maar niet op een kinderachtige manier.

In zoverre we het begrijpen gaat Hervonden Eer over een machtsstrijd die zowel in de stoffige straten van de stad Eschnapur wordt uitgevochten tussen de Indiërs en de Engelsen als in de bedstee van de Maharadja. En aan het einde wordt de voorspelling van Jean Dufaux aan het begin van het album werkelijkheid: de Indiase cyclus wordt hier afgesloten. Ana Mirallès tekent meer dan behoorlijk, en kiest haar kleuren voortreffelijk. De cover is een plaatje!

Dit album, is raar maar waar, dus het eerste wat ondergetekende aandachtig heeft gelezen, en dat smaakte naar meer. Deze reeks heeft in onze ogen haar eer hervonden.

DJINN 13: KIM NELSON (2016)

India. De zon scheen alsof ze een wedstrijd wou winnen. Meneer Prim, de secretaris van hare hoogheid de rani van Eschnapur, zweet zich te pletter. Maar het lot is hem vandaag goed gezind. Via Ebu Sarki vond hij eindelijk Kim Nelson terug. Na haar mislukte schattenjacht in Istanbul was ze een berooide avonturierster die maar al te graag naar India wilde komen om zich in de gunst te werken voor de vrouw van de maharadja. Gelukkig want de rani had haar nodig. Sinds een fanaticus haar vervloekt heeft, ziet ze eruit als een kind én kan ze niet meer ouder worden. Enkel iemand die de djinn door en door kent, kan die vloek opheffen. En zo vertrok Kim Nelson naar Afrika op zoek naar de zwarte parelvormige oorbel. In de parel zit namelijk een vloeistof die de vloek tenietdoet. Als Kim in haar taak slaagt, is de Ottomaanse schat van haar. En van Ebu Sarki...

Jean Dufaux bleef in de eerste cyclus aan de goede kant van het buitengewone bleef. Maar dan volgden we Jade naar Afrika en was het mooie liedje uit. Maar net zoals we Kerk en Leven alleen voor de foto's kopen, bleven we alsnog de reeks volgen. Je weet immers nooit. Gelukkig vond Dufaux met de India-cyclus de weg uit zijn zelf gecreëerde tunnel. De Spaanse Ana Mirallès leefde weer helemaal op, en de reeks kreeg haar tweede adem. Onze oren gloeiden weer, handjes werden klam en onze zinnen stonden weer op scherp. En dan was het gedaan. En je voelt dat zowel tekenares als scenarist het jammer vinden. Dit album raapt dan ook alle overblijvende draadjes op en verweeft ze tot een heel mooi smyrnatapijtje. Een mooi en waardig einde. Met spijt in het hart slaan we de laatste pagina dicht. Jammer. Djinn is een reeks die bij ons altijd een belletje zal doen rinkelen.

WOUTER PORTEMAN (deel 10, 11, 13) / WIM DE TROYER (deel 12)