De rebelse Sliert

1938. Amper vier maanden nadat het stripweekblad Robbedoes boven de doopvont werd gehouden, kreeg hoofdredacteur Jean Doisy een geniaal idee. Hij creëerde een heuse community — iets wat elk bedrijf vandaag koste wat het kost nastreeft — met zijn lezers. Wie dat wou, kon lid worden van De Robbedoesvrienden. In ruil kreeg je onder andere een lidkaart, een badge en moest je plechtig zweren heuse christelijke -, vaderlandslievende - en padvinderswaarden na te streven. Elke week zweepte hij zijn lezertjes op via zijn immens populaire alias Snuffeltje. En dan brak de Tweede Wereldoorlog uit. Enkele piepjonge Robbedoesvrienden namen de Robbedoeswaarden wel bloedserieus en pleegden heuse verzetsdaden. Twee van hen werden uiteindelijk gedood door de Duitse bezetter.

Met dit prima uitgangspunt steekt De Robbedoesvrienden van wal. Aan de tekentafel zit David Evrard die al schitterde met zijn aangrijpend gettoverhaal Irena. Zijn tekeningen zijn van een kinderlijke eenvoud. De personages hebben nauwelijks details. Ogen zijn simpele puntjes. Neuzen zijn driehoekjes of ovaaltjes. Monden zijn een eenvoudig streepje of typische witte driehoekjes. Maar het volstaat om ons bij ons nekvel te grijpen. De poppetjes rennen, springen, vliegen duiken, vallen, staan op en gaan weer door. In tegenstelling tot Irena zijn de kledij en decors hier forser uitgewerkt, wat de strip een extra dimensie geeft. Helaas is de inkleuring minder homogeen dan bij Irena.

Aan de schrijfpen zit klasbak en Irena-scenarist Jean-David Morvan. Hij heeft alles in handen om er een mooi alternatief voor Emile Bravo’s Robbedoes - Hoop in Bange Dagen te maken. Maar de Fransman durft geen duidelijke keuzes te maken. De Robbedoesvrienden is én een didactische Oom Wim vertelt én een klassiek springerig avonturenverhaal én een overduidelijke geactualiseerde ode aan De Sliert. Het is gewoon te veel. Bovendien is het avonturenverhaal duidelijk geschreven voor zevenjarigen en de historische diepgang voor zevenenzeventigjarigen waardoor je je afvraagt voor wie deze strip nu echt bedoeld is. Helemaal de krul kregen we toen Morvan van het etterige boksertje Pinnekeshaar een lid van de collaborerende Rex-Jugend maakte. Nee, dat is erover en had niet gehoeven.

De Robbedoesvrienden heeft een prachtig uitgangspunt, een gedroomd auteursduo en een zwaar marketingapparaat achter zich. Maar om echt te beklijven, zal scenarist Morvan wel knopen moeten doorhakken. Afwachten wat het tweede deel brengt.

WOUTER PORTEMAN