Benidorm Bastards met een ziel

Parijs. De drie oudjes waarnaar deze reeks werd genoemd, hebben allen hun persoonlijke besognes. Pierrot voert met zijn vrienden van het Autonome Anarchistische Archipel actie tegen het asielbeleid van de bewindvoerders. Opgepakt door de politie ontmoet hij een agente die hij ooit zelf heeft geholpen. Antoine wordt door kleindochter Sophie gedwongen om samen met zijn met hem in onmin levende zoon op de kleine Juliette te babysitten. En Mimile kijkt uit naar de grote rugbymatch van Frankrijk tegen Australië en misschien nog meer naar de traditionele dans uit Nauru die aan de match zal voorafgaan. Als Pierrot hem beelden laat zien van het opvangkamp dat van het paradijselijke eiland een hel voor de asielzoekers heeft gemaakt, speelt Mimiles geweten op.

Scenarist Wilfrid Lupano heeft de voorbije jaren bij ons al zoveel krediet opgebouwd dat hij al een stripversie van de avonturen van Niels Destadsbader bij elkaar zou moeten schrijven om nog van het voetstuk te vallen waar we hem intussen hebben op gezet. En dan nog. Wie dacht dat hij na de eerste vier albums, waarin telkens een hoofdpersonage (in volgorde Antoine, Pierrot, Mimile en Sophie) centraal stond, met deze reeks was uitverteld, komt in dit album heerlijk bedrogen uit. Deze keer zet hij een wereldprobleem centraal en zet het op onnavolgbare wijze te kijk. De energie en het engagement waarmee de oudjes de problemen aankaarten, is aanstekelijk. De steenrijke Fanfan, die achter het gouden plaatje op haar gevel dat de aanwezigheid van een investeringsmaatschappij suggereert, een heus opvangtehuis herbergt. Het collectief dat met zijn kattenkwaad – met een opblaasbootje fiscaal vluchteling spelen voor de deur van de Zwitserse ambassade, hoe kom je erop? – liever zijn spaarcenten lijkt te besteden aan het betalen van GAS-boetes dan aan het vullen van de zakken van aandeelhouders van hun RVT. Of Mimile die, eindelijk wakker geschoten, het Stade de France met verstomming zal slaan. In de soft-anarchistische chaos die ook in het scenario zelf lijkt te liggen, zit wel degelijk een weloverwogen structuur. Lupano weet, zo blijkt wanneer alles op het einde samenvloeit, op elke moment perfect waar hij naartoe wil en vertelt gedecideerd een verhaal over mensen die echt bestaan of zouden moeten bestaan, met een verleden, kleine kantjes en een onvermijdelijk schuldgevoel. Zo echt dat ze ook doodgaan, want ja: een van de oudjes legt in dit album, gelukkig heupzwaaiend op I Will Survive, onherroepelijk het loodje.

Tekenaar Paul Cauuet heeft een op het eerste zicht wat eenvoudige en zelfs vuile, krasselende stijl, maar weet zijn personages zo raak neer te zetten dat Robin Hood er jaloers op zou worden. Dat Régis Loisel een belangrijke factor in zijn ontwikkeling was, is dan ook geen wonder. Zijn zin voor beweging, van de zich wat beverig voortbewegende oudjes tot de enthousiast zwaaiende Juliette, is fenomenaal. Maar het zijn vooral de blikken die encyclopedische boekdelen spreken. De goddelijke gelaatsuitdrukkingen van Antoine en zijn zoon nadat (achter)kleindochterlief al spelend de boekenkast over zich heen trekt, de verbaasde Pierrot die de actie van Mimile in het stadion aanschouwt, de ontroering bij de schoonouders van Sophie. Het maakt de personages vertederend, toegankelijk en écht.

Krasse Knarren blijft zo een Benidorm Bastards met een ziel, waarin niet gelachen maar gegeven wordt om mensen. Met menselijke personages die begeesterd hun wijsheden debiteren op de achterflap, die geen puinhoop willen achterlaten en die oprecht geloven dat ze er eigenhandig voor kunnen zorgen dat er over honderd jaar überhaupt nog een Benidorm is (over het verdwijnen van de bastards maken we ons minder zorgen). Het is een reeks waarvan het plaatje af is: van de minimalistische maar rake cover, over de aantrekkelijke personages tot de flinke dosis tegendraadse maatschappijkritiek en de scherpe, maar zalige dialogen die uitstekend zijn vertaald. Zelfs de prijs van het album zit met 13,95 euro voor een harde kaft van 56 pagina's goed, alsof het zo hoort voor een strip met een boodschap. Want vergis je niet: Krasse Knarren zet, tussen alle humor en ontroering door, het ons ingebakken egoïsme in zijn hemd en schopt ons keihard een geweten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het nummer waarop tijdens de uitvaart wordt gedanst van Aretha Franklin is. Think. De zwart-wittekening met de dansende personages en de prikkelende lyrics, waarmee Cauuet het album afsluit, is er dan ook eentje om in te kaderen en aan de muur te hangen van elk kabinet of parlement ten lande. Misschien helpt het wel.

PETER D'HERDT