Are you experienced?

James (Jimi) Marshall Hendrix heeft heel wat diepe watertjes moeten doorzwemmen vooraleer hij eindelijk de erkenning kreeg als vernieuwende gitaargod. Met een moeder die meer naast dan in de pot piste en een serieuze alcoholverslaving meetorste, had de kleine Hendrix het niet onder de markt. Vader Al had het beste met zijn zoon voor, maar kampte dan weer regelmatig met geldgebrek. Ondanks (of juist door) deze woelige jeugd, begon Hendrix al vroeg met gitaarspelen en zocht hij verwoed naar zijn eigen plaats in het steeds maar uitdijende firmament aan muziekiconen uit de sixties.

In dit eerste deel van Kiss The Sky (genoemd naar een versregel uit het nummer Purple Haze) focussen scenarist Jean-Michel Dupont en tekenaar Mezzo (Pascal Mesemberg) vooral op de beginjaren van de gitarist. Het duo neemt ruimschoots de tijd om Jimi’s jeugd, zijn legerdienst en voortdurende zoektocht naar onderbetaalde gitaristenjobs in allerhande begeleidingsbandjes te beschrijven. Zijn grote hits en zijn succesvolle sollicitatie bij de Club van 27 zijn dus voorbehouden voor een volgend deel.

Deze Kiss The Sky ontsnapt niet volledig aan het euvel waar ook andere stripbiografieën onder lijden, namelijk het chronologisch bijeenproppen van een overdaad aan feiten, weetjes en namedropping om het geheel toch maar een zekere sérieux mee te geven. Maar in dit geval gaan de auteurs er zo expressief en inventief mee om dat het een krachtige visuele trip is geworden, weliswaar in zwart en wit. De startpagina — losjes geïnspireerd door Hendrix’ nummer Belly Button Window — is veruit de beste opener die we dit jaar te lezen kregen en toont zich een veelbelovende opmaat voor de rest van het album. 80 pagina’s lang word je meegezogen in een enerverende muziektrip die je laat kennismaken met het kruim van de (overwegend) zwarte muziek die in de Amerikaanse clubs gespeeld werd en waar de agressieve en niet zo punctuele Hendrix voorlopig alleen maar een figurantenrol te vertolken heeft.

Na enkele bladzijden begonnen we ons af te vragen wie de rol van de auctoriële verteller in dit album op zich neemt. Mondjesmaat geeft de voice-over wat persoonlijke info prijs: geboren in 1950, blank, mannelijk... Voorlopig gokken we op Peter Frampton of Tom Petty, als we ons beperken tot de rockgitaristen, maar we zullen moeten wachten tot deel 2 voordat we definitief uitsluitsel krijgen.

Enkele jaren geleden maakten Dupont en Mezzo met Love in Vain al een geslaagde stripbiografie over bluesgrootheid Robert Johnson en dit doen ze nu nog eens dunnetjes over. Wij hadden al heel wat jaren geen Hendrix meer gespeeld, maar man, wat deed dit album ons weer goesting krijgen om zijn platen vanonder het stof te halen! Are we experienced? Yes, we are!

MARIO STABEL