Anti-utopiaans experiment

De kuststad Bardo was ooit het nec plus ultra. Groot. Groter. Grootst. Maar er is iets gebeurd. Jaar na jaar sterft de vegetatie er meer en meer af. Diersoorten, op de insecten na, beginnen te verdwijnen. Om het hoofd boven water te houden, werd het voedsel vervangen door chemische pillen. De laatste tien jaar worden ook nog nauwelijks kinderen geboren. Alle overblijvende kinderen werden opgespoord en ter beschikking gesteld van de overheid. De vloek van de onvruchtbaarheid weegt zwaar door op de bevolking. Zij vluchten massaal weg in extremen. Drugs, instant seks en lichaamsmodificaties zijn alom tegenwoordig. In die flikkerende jungle van escapisme volgen we de lotgevallen van meneer Stolp. In zijn wereld tussen droom en werkelijkheid ontmoet hij overal de dood. Zelfs de meeuwen die hem al jaren gek maken met hun gekrijs, sterven onder de ogen van Stolp. Zelfs de meeuwen...

Wij lezen massa’s strips. Veel en snel. Elke dag lezen of herlezen we een paar boekjes. Strips zijn voor ons ideaal escapisme voor een halfuurtje. We voelen ons daar uitstekend bij. Maar af en toe springen we eens in het diepe. En dan kopen we iets grafisch grensverleggend, of een breinkraker of beide. Soms blijkt het elitaire artyfarty bagger te zijn. Soms is het de absolute max, zoals het dit jaar verschenen Draver. Maar soms weten we het niet. Stolp is er momenteel eentje van die categorie. De graphic novel valt momenteel tussen wal en schip. We zijn overdonderd door de brute tekeningen van de Pool Stefaniec Wojciech. Wat een kracht! Wat een kleurexplosies! Wat een lijnvoering! Zijn stijl begint waar Edmond Baudoin en Stéphane Levallois stoppen. Zo werd een drugstrip zelden heftiger in beeld gebracht. Die man kan tekenen! Jawadde.

Ons voorbehoud is er enkel bij het scenario van Daniël Odija. De in Polen vaak gelauwerde schrijver wil zoveel. Stolp is een detective, maar ook een anti-utopiaans pamflet. En een futuristisch doemverhaal. En een magische poëziebundel. Odija opent het ene blik verhaalinfo na het andere. Helaas maakt hij nauwelijks verbanden tussen al die verhaallijnen. Zo warrig de plot is, zo intens zijn de dialogen. Het bulkt van oneliners en citaten die je minutenlang kan laten bezinken. En dat deden we. We hebben deze intense strip urenlang gelezen. De teksten zijn geniaal, maar even vaak voelden we ons zo dom dat mochten ze op dat moment onze hersenen in een duif gestopt hebben, ze achteruit vloog. Dit is geen kattenpis.

Stolp heeft alles om te scoren bij ervaren lezers die de uithoeken van de Negende Kunst willen verkennen. Maar zelf weten we nog niet of we klaroenen mogen laten schallen. Momenteel is het verhaal te veel en te weinig. Hopelijk brengen de komende twee delen die dezelfde plot vanuit de ogen van de andere protagonisten bekijkt, wel voldoende duidelijkheid. Het kan. Het kan zeker. De aankondigingstrailers (zie hieronder) voor het tweede en derde deel van de vierdelige reeks beloven alleszins het allerbeste. Wordt vervolgd, dus.

WOUTER PORTEMAN