Als een string in het Vaticaan

Weduwnaar Rob van Beerschot zit met een ei. Het hele huizenblok wordt gesloopt. De buurt loopt leeg en zijn hele leefwereld valt opvallend snel uiteen. Rob ziet het helemaal niet zitten om te verhuizen. Maar ach, morgen is er weer een dag. Een dag waarop hij zijn kleinkinderen van school kan afhalen en schaamteloos kan verwennen. Hij houdt van hen. Zijn dochter Martine heeft het even lastig met haar man, haar werk en zichzelf. Maar alles komt wel weer goed. Intussen komt de buurvrouw alweer langs met een kleine attentie. Lieve meid. Op een dag ontmoet Rob ex-klasgenoot Gijs Nieman. Deze opvallend extraverte, gescheiden notaris nodigt hem direct uit op het verjaardagsfeestje van zijn kleindochter.

Alsnog pakt ons direct bij het nekvel. Kleine bewegingen, leuke babbels, veelzeggende stiltes,... netjes gekaderd in het grote drama van de afbraak van de buurt. Tekenares Andrea Kruis verhaalt dit perfect in een vergelijkbare stijl als haar vader, de schepper van Jan, Jans en de Kinderen, gecombineerd met het internationale wat een Judith Vanistendael heeft. Het boek bulkt van de tedere, veelzeggende tekeningen. Al snel verdwijnen de zwarte kaderranden. De nieuwe openheid doet wonderen. Wat ligt de graphic novel haar. Maar even over de helft haalt een personage een karton sinaasappelsap boven. En dan valt het meest foute Hollandse woord in decennia: sjuderans. Sjuderans, verdorie. We schieten pardoes uit onze leesroes.

Bovendien kondigt scenarist Willem Ritstier (Wills Kracht, Saul, Ward, Nicky Saxx,...) met dit oranjekleurige gallicisme een heus keerpunt in zijn prima strip aan. Plots perst hij de smakelijke sinaasappel die het gezin en hun wereldje is, helemaal uit. Het tedere verhaal vol piepkleine, lieflijke stapjes wordt plots overspoeld door grote gebaren die nog eens terloops worden gelost. De onechte dochter, de geslachtsverandering, de burn-out,... We hebben geen idee waarom elk doelgroepje alsnog afgevinkt moet worden. Trop is hier echt te veel. Als toetje verrast Ritstier ons totaal door een gigantische plotwending. Die verhaallijn was potjandorie beter verborgen dan een string in het Vaticaan! Hoe sterker zou het verhaal geweest zijn, mocht de lezer dit al op de eerste pagina gevoeld of geweten hebben. Die extra conflicten, dat onuitgesproken gevoel, die empathie,... wat een gemiste kans om een echt onuitwisbare strip te schrijven. Verdorie. Alles klopt en blijft overeind, maar het gevoel twee verschillende strips te lezen, laat ons niet los.

Alsnog is een prachtige strip tot aan de breuklijn die het verhaal in een knuffelversie van De Familie Doorzon stuwt. Die ommekeer hadden we niet zien aankomen. Maar wat een ontdekking is Andrea Kruis!

WOUTER PORTEMAN