578 of 1728
Bloedkoninginnen: Catharina De' Medici - De Vervloekte Koningin 2
All in the family
Wie iets wil weten over de huizen van de meest invloedrijke wereldlijke en geestelijke heersers doorheen de Europese geschiedenis kan niet om de familie de’ Medici heen. Opmerkelijk, want deze bankiersfamilie had helemaal geen adellijk statuut. Dat deze familienaam in de wereldgeschiedenis evenwel klinkt als een klok, komt omdat hij zich wist te vermengen met zowat alle belangrijke Europese vorstenhuizen, tot de Heilige Stoel toe. De kracht van hun macht ligt in familiale vertakkingen. Binnen die illustere familie werd Catharina een van de machtigste heersers. En dus krijgt ze een plaats in de reeks Bloedkoninginnen. Maar wat maakt dat een machtig vorstin het predicaat bloedkoningin krijgt? Voor sommigen geldt ongetwijfeld een aangeboren bloeddorst, voor anderen is geweld en dreiging een methode om hun macht uit te breiden. Nog anderen gebruiken het vooral om te kunnen behouden wat ze hebben, om hun leven veilig te stellen of verworden gaandeweg tot een tiranniek figuur. En ten slotte zijn er die vorstinnen die door een (fout gelopen) strategische beslissing de naam kregen een slachter te zijn.
Wat voor Catharina de’ Medici ook de reden was om geleidelijk aan een vorstin met een sterke wil te worden, zeker is dat haar ervaringen als kind haar mee hebben gevormd en hebben gehard. Velen in haar machtige familie werden door anderen (en hebben zelf) naar het leven gestaan. Geharde overlevingsinstincten kreeg ze dus vermoedelijk al van jongs af aan mee, wat al goed in beeld werd gebracht in het eerste deel van dit drieluik.
Maar er was meer, Catharina had een politieke flair en zag het belang in van allianties. In een land dat steeds meer opgedeeld raakte door religieuze twisten wist zij dat ze in haar keuze van adviseurs zo lang mogelijk voor gematigde figuren moest gaan, wilde ze de onenigheid niet verder laten escaleren. Aanvankelijk lijkt dat te lukken, ook al moet Catharina dat, vrouw zijnde, grotendeels verwezenlijken in de positie van regentes voor haar zonen. Maar alle standpunten en visies worden steeds harder.
Aan scenaristen Simona Mogavino en Arnaud Delalande om feiten in een verhaal te verpakken. Ze kiezen voor de flashbackformule waarin een door nachtmerries geplaagde Catharina haar levensverhaal vertelt aan haar biechtvader. Mogavino en Delalande lijken de geestelijke niet zomaar te introduceren. Op deze manier onderstrepen ze namelijk niet alleen het belang van religie voor de tijdsgeest, maar ook (en misschien vooral) voor de besluitvorming van Catharina de’ Medici zelf. Verder gebruiken ze het beproefde recept van de reeks. Actiescènes worden in deze reeks vooral gehanteerd om een dynamische afwisseling te bieden tegenover alle discussies in troonzalen, kaartenkamers en kathedralen. Mogavino en Delalande maken het zich, dat moet gezegd, wel niet gemakkelijk. Hoe verbeeld je immers veranderende gedachtegangen en mentaliteiten?
Het tekenwerk van Carlos Gomez haalt het standvastige niveau van de meeste andere titels uit de reeks. Opvallend is hier hoeveel grimmiger de droomscènes zijn ten opzichte van de rest van het verhaal. Dat ligt niet enkel aan de inkleuring door José Luis Rio, maar ook aan enkele doordachte composities. Puik werk van Gomez, die we uiteraard ook nog in het slotdeel aan het werk zullen zien.
DIEDERIK VAN DE VELDE
578 of 1728