Afscheid in schoonheid

Na de veldslag waarin koning Arthur om het leven komt, blijft Brittannië verweesd achter. Her en der ontstaan grote en kleine brandjes die nieuwe machtsverhoudingen veroorzaken. Merlijn stuurt Johan naar het zuiden om poolshoogte van de situatie te gaan nemen. Het duurt niet lang alvorens Johan geconfronteerd wordt met de nodige gruwelen. Plunderaars hebben een abdij met de grond gelijk gemaakt, de weerloze inwoners zijn afgeslacht en de rijkdommen meegenomen. Voor Johan is de maat vol. Hij moet en zal de verantwoordelijken van deze slachtpartij vinden en tot de orde roepen. Als hij een aanval van monsterachtige aaseters weet te overleven althans. Met wat geluk krijgt Johan de monsters zover dat ze elkaar aanvallen en hem de rug toekeren. Nauwelijks is het gevaar geweken of een snuivend paard doet Johan opschrikken. Het is Bahaal, de Prins der Duisternis, die voor hem staat. Hij zweert de overblijvende idealen van koning Arthur volledig weg te vagen, zelfs vanuit het dodenrijk. Met deze boodschap moet Johan verder. Na de nodige omzwervingen zoekt Johan zijn heil in een nabijgelegen donjon. Hier volgt een weerzien met een oude bekende, Zigliora, het zigeunermeisje uit De Zwarte Banier (deel 24, 1965). De ontmoeting werkt als een katalysator in de zoektocht naar Tuan, vroeger een lid van de zigeunergroep van Zigliora en nu een wrede plunderaar. De inzet van de strijd wordt echter nog vele malen groter wanneer Zigliora vergiftigd wordt en Johan tegen de klok op zoek moet naar het tegengif.

Lezers van De Rode Ridder zijn het er al jaren over eens, 30 pagina’s is te weinig om een degelijk verhaal te kunnen schrijven/tekenen. Standaard Uitgeverij heeft er lang over gedaan, maar toont dan toch dat het niet doof is voor de smeekbedes van de De Rode Ridder-fans. Zowaar, Tuan de Barbaar is het eerste album van De Rode Ridder in vele jaren dan 40 pagina’s telt. Meteen is dit album ook het afscheid van Marc Legendre als scenarist van de reeks. Hij liet ons kennismaken met een gehavende ridder die bij mondjesmaat zijn menselijkheid terugvond, met dank aan zijn impulsieve sidekick Alis. Het album Het Einde van Alles (deel 276, 2022) maakt de weg vrij voor zijn opvolger Peter Van Gucht. Maar dus niet alvorens nog één De Rode Ridder-verhaal te schrijven en even te testen wat die tien extra pagina’s kunnen betekenen.

Tuan de Barbaar voelt aan als een overgangsalbum. Terug naar het verleden, kort na de gebeurtenissen uit De Laatste Droom (deel 41, 1969) en met een stevige link daar dat andere Vandersteen-album De Zwarte Banier. Het extra aantal pagina’s laat zich meteen voelen op een positieve manier. De opbouw van het verhaal verloopt rustiger en past beter bij de tekenstijl en grafische aanpak van Fabio Bono. Hij is duidelijk in zijn sas en trekt alle registers open. Uiteraard is het ook tien pagina’s extra genieten van zijn tekenwerk.

Als we dan toch een minpuntje mogen aanhalen, dan is het wel het ultieme gevecht tussen Johan en Tuan. Een gevecht dat episch had kunnen/moeten zijn en het eigenlijk niet echt geworden is. Op een sadistisch momentje van Johan na bleven we daar sterk op onze honger zitten. Maar goed, wordt misschien nog vervolgd!

Marc Legendre toont hierbij aan dat de albums van Willy Vandersteen nog vol onontgonnen avonturen zitten die smeken om uitgewerkt te worden voor nostalgische lezers en zeker ook voor de nieuwe generatie lezers. Is dit een voorzet aan Peter Van Gucht? Dat komen we binnenkort te weten! Dit noemen wij in schoonheid afscheid nemen!

JACKY CORNELIS