Erik Vandemeulebroucke (79) overleden

Erik had een aardje naar zijn vaartje, toch wat het artistieke DNA betrof. Hij was de zoon van beeldhouwer Marcel Vandemeulebroucke. In Kerkelijk Leven kon hij op zijn zeventiende zijn eerste tekeningen kwijt in 1959. Een jaar later publiceerde hij met Smokkelaars of Belevenissen van Tist Knuppels en Cesar zijn eerste gagreeks in samenwerking met zijn broer Ignaas. In 1962 volgde de gagreeks Kobus Kloek.

Na zijn studies in Sint-Lucas in Brussel en zijn militaire dienstplicht bij de luchtmacht in Tongeren vond Erik werk bij een drukkerij. Daar was hij corrector en maakte hij occasioneel illustraties. Voor uitgeverij Hacha tekende hij zijn eerste stripalbum in 1965, het eerste verhaal van zijn geheim agent Jim Lont, geschreven door zijn broer die zich het pseudoniem Ivan aanmat. Vanaf mei 1966 vervolgden Erik en Ignaas onder het gezamenlijk pseudoniem Iwan de reeks in Gazet van Antwerpen waarin de reeks tot eind jaren 1960 verscheen. Van de stripreeks kwamen tussen 1966 en 1969 twaalf albums uit bij Hachette (deel 1) en De Vlijt (vanaf deel 2). In 1982 stond het verhaal Appolont opgenomen in de collectie Magnum van De Dageraad. Een dertiende album kwam in 1996 uit bij Bonte en de delen 14 en 15 volgden bij Brabant Strip in Collectie Fenix in 2014 en 2015.

Voor Gazet van Antwerpen tekende hij vele cartoons en illustraties, voornamelijk omtrent de Ronde van Frankrijk, in de jaren 1970 en 1980. In 1970 ging hij enkele maanden aan de slag voor de tekenstudio van Karel Verschuere en Edward De Rop, waar hij verhalen in potlood tekende van de komische westernreeks Tom Berry voor de Duitse markt. Hij trok de deuren van de studio achter zich dicht doordat Verschuere hem niet betaalde. Tussen 1971 en 1973 runde hij zijn eigen studio met tekenaars als Stan Sluyts, André Donders, Guido de Vogel en Hugo de Sterk. Ze werkten exclusief voor de Duitse uitgeverij Kauka Verlag. Van Eriks hand verscheen in het Duitse stripblad Primo de gagreeks Die Pichelsteiner, die zich in de oertijd afspeelt, terwijl zijn medewerkers zich toelegden op de reeks Tom und Biberherz voor Fix und Foxi en Fix und Foxi Weekly. Het was hard werk voor een mager loontje waarbij de wisselkoers tussen Duitse mark en Belgische frank in zijn nadeel uitviel. Ontgoocheld staakte hij zijn Duitse productie.

Sindsdien zette hij zich minder in voor stripverhalen, op enkele uitzonderingen na, meestal als commerciële opdracht. In De Post liep nog het komische avonturenverhaal Lamerika: Het Ei van Columbus en de gagreeks Felix en de Marsman, op scenario van Plinius. In Antwerpse Post was het door Wim Tocquet geschreven Dobberman en Van Geyt te lezen, in 2013 in een album gebundeld door Bonte. Zijn strips lieten zich kenmerken met een groot scala aan soorten humor, van slapstick en kolder tot situatiehumor en woordspelingen. Als ontwerper van meer dan zestig borden en plakkaten was zijn werk te zien in duizenden Vlaamse bars en frituren.

In 1977 startte Erik met Breughel Screen zijn eigen drukkerij in Wilrijk. Zelf illustreerde hij vele stickers en postkaarten. Hij leidde de zaak tot zijn pensioen in 2007. Daarna ging de zaak over in handen van zijn zoon. De drukkerij bestaat nog steeds onder de naam Brueghel International. Hij bleef daarna puzzelboeken illustreren.

Dankzij de inspanningen van Brabant Strip, Bonte en Hauwaerts Uitgeverij raakte niet in album verschenen werk in deze eeuw opnieuw in album uitgegeven. In 2013 en 2014 gaf Brabant Strip twee Jim Lont-albums van hem uit in Collectie Fenix. In 2015 en 2016 publiceerde Hauwaerts Uitgeverij met Uit de Archieven van Erik twee artboeken met illustraties en complete strips. Daarover schreven we toen: "Dat Erik de grafische mosterd bij Waalse tegenhangers haalde, maakt de aan hem gewijde Uit de Archieven van overduidelijk. Voor het zeer prettige Lamerika: Het Ei van Columbus (uit 1968-1969) verhulde hij nauwelijks dat Johan en Pirerwiet naast hem lag toen hij zijn strip tekende. Sommige letterlijk nagetekende decors en nevenpersonages uit Peyo's avontuurlijke middeleeuwenreeks herkenden we zonder er zelf over na te hoeven denken. Maar het bezit zo veel charme dat het te vergeven is. Ook voor de gags van Felix en de Marsman keek hij naar ineens het grootste voorbeeld. Leg er maar eens André Franquins Ton en Tineke naast. De andere strips, waarvan twee met de middeleeuwen als setting, zijn onvoltooide projecten waarin hij steeds meer zijn eigen stijl vond."

Bron: Lambiek.net