Op striptocht in Japan (2/2)

Bij het opstappen in de hogesnelheidstrein Shinkansen van Kyoto naar Tokio viel m'n oog op deze Snoopy-souvenirs op een perron van Kyoto. In het immense station van Tokio is de notenwinkel Chip & Dale (Knabbel en Babbel) gevestigd.

Op het Shibuya-kruispunt, het drukste kruispunt ter wereld, steken tot 3.000 voetgangers de straten over... per groen licht! Tussen 2 en 3 uur 's nachts is dat een héél pak minder. Ik steek het voor de gein enkele keren over en meestal ben ik gewoon de enige. Opvallend: op élke straathoek wordt reclame gemaakt voor manga en anime. Vooral de stripreeks Wind Breaker, van Satoru Nii, geniet er van een niet te missen promotie. Verschillende lichtreclame, banners en vaandels aan lantaarns in omliggende straten maken reclame voor de reeks die sinds maart 2024 in zestien mangadeeltjes is verzameld. In mei is de release van een animeserie die avontuur met martial arts combineert. In maart 2022 waren er al 1,22 miljoen exemplaren van verkocht, papier en digitaal samen.

Onderweg naar het kruispunt passeer ik weer heel wat illustraties, street-art en stickers op muren. Bij een lokaal politiestation houden twee mascottes de wacht. Ook het olympisch stadion uit 1964 ligt op m'n parcours. Op de buitenmuren staan alle gouden medaillewinnaars gegrift. Met enige nationale trots zie ik de namen van Patrick Sercu uit het West-Vlaamse Roeselare (wielrennen op de baan met vliegende start) en Gaston Roelants (3.000 meter steeple) uit Vlaams-Brabant. Voor m'n Nederlandse vrienden noem ik zeer graag judoka Anton Geesink. Hij was de eerste niet-Aziatische olympisch kampioen judo en dompelde met z'n zege op een Japanse tegenstander de gehele Japanse natie in rouw. Hij is hier een legende.

Suske en Wiske staan in Japan op heel wat verkeersborden.

In de megastore MEGA Don Quijote Shibuya staat kinderspeelgoed tussen seksspulletjes (van elkaar gescheiden door een gordijntje) en heel wat artikelen met strip- en tekenfilmfiguren op. Erg leuk zijn de landschapjes van papier en karton die je zelf in elkaar moet knutselen om taferelen van onder meer Pokémon en het werk van Hayao Miyazaki als resultaat te verkrijgen.

In de McDonald's gebruik ik een stripje als onderlegger. Bij het menu krijg ik een zakje met speelgoed van Doraemon, een blauwe robotkat die door de tijd reist. Het personage van Fujiko F. Fujio, dat in 1969 is gecreëerd, is ontzettend populair. Behalve 45 manga's tussen 1974 en 1996 is er een hele mediafranchise rond gebouwd met tekenfilmseizoenen en wel meer dan veertig lange tekenfilms. Er bestaan ook shops met merchandising rond de kat. Er zijn wereldwijd meer dan 250 miljoen manga's van verkocht. Door het overlijden van de schepper is er in 1996 nooit een officieel einde verschenen, wel heel wat uitgewerkte mogelijkheden.

Nabij de wijk Akihabara, bijgenaamd Electric Town, is de grote aanwezigheid van manga en anime in het straatbeeld weer maar eens een zekerheid.

In de wijk rond de 's nachts sfeervol verlichte Senso-ji-tempel is onder meer een grote winkel op vier-vijf verdiepingen gevestigd. Die is  24 uur per dag open. Je vindt er bijvoorbeeld ook ondergoed van Marvel en Disney.

De tempel staat trouwens op de achtergrond van de cover van Tienduizend Dagen.

Jawadde, Mandarake Complex is een maar liefst acht verdiepingen tellende stripwinkel nabij Electric Town waar je van alles rond strips, (teken)films, games en andere popcultuur vindt. Op de begane grond is het een bedrijvigheid van jewelste bij medewerkers die bestellingen inpakken, tweedehandsstrips aankopen en waar je ook oude Japanse eerste drukken vindt. Op de tweede verdieping vind ik een plank met comics en strips van bij ons: Blueberry, Millennium, Mooie Zomers, Ibicus, De Duistere Steden, Blacksad, Blauwe Pillen en werk van Nicolas de Crécy, Enki Bilal, Olivier Ledroit, Émile Bravo, Winschluss,...

De overige verdiepingen zijn in krappe gangen volgestouwd met bordspellen, merchandising, dvd's, cd's, games, materiaal voor cosplay, speelgoed en een grote collectie hentai, oftewel porno.

Website: www.mandarake.co.jp

Het verblijf in Tokio onderneem ik samen met een maat. Na een dag trekken we al naar de streek rond de Fuji-berg. Een bus van de firma Thomas Land, naar de kindertelevisieserie Thomas & Friends, brengt er ons in een paar uur heen.

Overnachten doen we in een ryokan, een traditionele woning waar nog op de grond wordt geslapen. De lege kamer met slechts een lage tafel zonder stoelen wordt 's nachts een slaapkamer door matrassen op de grond te leggen en aldus verkregen bedden op te maken. Die matrassen zijn erg dun. Net zoals Marcel in het de Kiekeboes-verhaal Tienduizend Nachten stapel ik meerdere matrassen op elkaar. Ook met drie op elkaar is de harde ondergrond nog steeds te voelen. Ik had toch voor zes moeten gaan, maar dan had mijn makker er geen meer.

Na een wasbeurt op z'n Japans, in een gemeenschappelijke afdeling, net zoals in de Kiekeboes-strip wacht me een half slapeloze nacht. Het uitgebreide, overvloedige en veelzijdige ontbijt maakt echter alles goed. 

Pech. Bij het opstaan ligt de hele streek onder een dikke deken mist. Zelfs de omtrekken van de Fuji aan de overkant van het Kawaguchi-meer zijn niet te zien. In een souvenirshop zien we de berg daarentegen in allerlei vormen. En er is ook nog het voornoemde album Tienduizend Dagen om een visueel idee te hebben van de voor ons compleet onzichtbare berg.

Aan het meer is ook het kleine speelgoedmuseum Happy Days gevestigd. We zijn er niet binnen geweest, maar aan een ingang staat een beeldje van Baikinman, een in Japan erg populair figuurtje, de vaste slechterik in de superheldenreeks Anpanman. Kakashi Yanase creëerde de reeks als een superheldenkinderboekenreeks in 1973. Hij hield dat veertig jaar vol tot zijn overlijden in 2013. Van de stripreeks zijn zo'n 80 miljoen exemplaren verkocht (cijfer uit 2019). De hele franchise, met meer dan dertig lange tekenfilms, meer dan 1.300 animeafleveringen, ontzettend veel merchandisingproducten, games, enzovoort, bracht meer dan 27 miljard euro op, een cijfer van dik tien jaar geleden. De animereeks staat in het Guinness Book of Records met het meest aantal personages: 1.768. Ook in K-pop is er aandacht voor. De Zuid-Koreaanse band BTS noemde een van hun liedjes Anpanman en er is zelfs een asteroïde naar vernoemd.

In het museum staat het vol oud blikken en tinnen speelgoed, waaronder ook speelgoed van Disney-figuren als Mickey Mouse en Donald Duck. 

Website: www.kitahara-museum.jp/museum

Zelfs in het dorp aan het Fuji-meer is er een stripwinkeltje.

We gokten of de onder de mist verborgen vulkaan eventueel op een hoger gelegen uitkijkpunt wel zichtbaar zou zijn door daar met een kabeltjesbaan naartoe te gaan. Ook daar alleen maar een grijs vergezicht. Niettemin troffen we er ook weer een stripfiguurtje aan. Ze blijkt een van de gezichten te zijn van een collectie souvenirs die in het busstation gekocht kunnen worden.

Terug in Tokio. Godzilla, bekend uit de massa's films en ook strips, heeft zijn vaste plekje op een gebouw in de uitgaansbuurt Shinjuku. Elders in de wijk vonden we zijn Amerikaanse concurrent King Kong, maar dan veel kleiner.

In Platinum Planet weten ze hoe ze hun cocktails moeten shaken of roeren. Dat doen ze bovendien in een prettig decor vol Americana, ook met Star Wars en Marvel. Net zo goed zijn er sporen van manga en anime of her en der wat verloren gelegde of gehangen doodskoppen.

Niet ver van het Shibuya-kruispunt ligt het warenhuis Magnet. Op de begane grond is er een pop-upwinkel met leuke poppetjes van Disney-figuren, filmmonsters, figuren uit de popcultuur en meer.

In de Tokio-vestiging van Tower Records verkopen ze op negen verdiepingen niet alleen muziek in alle soorten genres en op verschillende dragers (cd, dvd, vinyl, cassette), maar ook manga's, anime en platen met muziek uit animereeksen en -films. Tussen de tweedehands vinylplaten vinden we heel wat stripgerelateerde items. Daarbij ook een exemplaar van de soundtrack van de tekenfilmkomedie Dick Deadeye, met artwork van de Britse illustrator en cartoonist Ronald Searle. Hij animeerde ook de openings- en eindcredit van de film Those Magnificent Men in their Flying Machines. Onder meer Matt Groening (The Simpsons), de makers van de klassieke Disney-tekenfilm 101 Dalmatians én John Lennon voor diens eigen illustratiewerk noemden hem tot hun invloeden. Platen van Belgen zijn er schaars, om niet te zeggen onvindbaar. We vinden wel een exemplaar van Angèles laatste album.

Diezelfde dag loopt er op de afdeling van de vinylplaten een mini-expo van de in Japan geboren, maar naar Los Angeles verhuisde fotograaf William Hiroshi Hames. Ik maak foto's van zijn werk wanneer er plots een man opzij gaat voor een wall of fame. Ik zie een foto, draai me om en zeg 'm: "Hé, dat ben jij!" Hij begint te lachen en er komt een babbeltje tot stand.

Hij komt er vier dagen lang zijn biografie als fotograaf promoten. Sinds de jaren 1980 legt hij zowat de beau monde van de internationale rock- en metalbands op foto vast voor promotiemateriaal en covers van tijdschriften. Hij noemt die bands zijn klanten. En die zijn dus niet van de minsten: Metallica, Van Halen, Slash, Kiss, Mötley Crüe, Whitesnake, Ozzy Osbourne, Journey, Poison, Aerosmith, Guns N' Roses, Bon Jovi, Alice Cooper, Judas Priest, Megadeth en dan nog een heleboel die ik niet ken: Richard Blackmore, bijvoorbeeld, of Michael Schenker. M'n six degrees of separation met dergelijke bands is ineens geslonken naar twee stappen. 's Avonds in het hotel leert m'n makker me onder meer de band Extreme kennen, die Hames ook heeft gefotografeerd.

De fotograaf is een zeer aimabele man. "Ik moest die mannen mooier voorstellen dan ze op dat moment konden zijn met al wat ze dronken... en andere stuff", vertelt hij ons. M'n maat vult aan: "Zoals drugs." Ik probeer hem een paar keer te vragen wie zijn favoriete artiest was, maar hij begint dan gewoon telkens aan een opsomming. Als hij Aerosmith als eerste noemt, is dat misschien gewoon toevallig alfabetisch. Ik ben eigenlijk een beetje te flabbergasted om hem anekdotes te ontfutselen. Al die groepen flitsen door m'n hoofd en ik plaats die bij familie en vrienden die grote fans van bijvoorbeeld Metallica zijn. We hebben het wel nog over het verdwijnen van veel muziekbladen of de lagere oplages voor tijdschriften, waardoor er ook minder vraag is naar zijn werk. Hoewel zijn biografie in het Japans is, koop ik er toch een exemplaar van. Het staat namelijk ook vol unieke foto's, met reproducties van gehandtekende foto's van voornoemde bands als bedanking voor Hames. Hij signeert het boek voor me en zegt me bij het afscheid nog: "Ik vind het fijn je te leren kennen." Die uitspraak herhaalt hij daags nadien nadat hij een Facebookvriendje van me is geworden.

Dankzij stripmaakster Laura Janssens, bekend van Niet Nu Laura en de tekenfilmreeks Hamsters, krijg ik net voor mijn reis de tip dat de Kempense groepjes Equal Idiots en The Priceduifkes in het weekend dat ik in Tokio verblijf daar ook zouden optreden. Zij is bevriend met die laatste groep en de fotograaf die naar Japan is meegereisd om de concertreeks in onder meer Tokio, Kyoto en Osaka op beeld vast te leggen. Awel, wij hebben hun kick-offoptreden meegemaakt. Nadat we alvast een ticket hadden gekocht, zijn we nog iets gaan eten. Bij het verlaten van de club Red Cloth, opnieuw in de Shinjuku-wijk, komen we de twee Belgische bands voor de ingang tegen. Ik bekijk zanger Thibault Christiaensen en spreek mijn maat erover aan. Thibault moet dat gehoord hebben, want hij groet ons aan met de woorden: "Haa, hier zijn nog Belgen precies?" Een eerste contact is al gelegd. De fotograaf is verrast dat ik zomaar zijn naam ken, dankzij Laura dus. Wij hebben ze nog zelf gezegd om hoe laat ze moeten optreden nadat we die inlichtingen hadden verkregen aan de ingang.

Na een veel te grote portie ramen keren we terug naar de club. We komen midden in een optreden van de Japanse punkgroep 60' Whales. Verdomd goede muzikanten, maar de zangeres verpest alles. Ze is al goed aan het drinken op het podium. Later hebben we haar ladderzat van een trap zien donderen.

De club zelf is kleiner dan mijn woonkamer. Voor het optreden van Equal Idiots gaan we dichter bij het podium staan. Het kan me dan niet schelen dat alle kleinere mensen achter me minder zien. Ik moet nu wel toegeven dat ik de groep enkel ken van die ene hit Put My Head in the Ground en dat ik zanger en gitarist Thibault voornamelijk van tv en radio ken. Mijn stripkennis is nog steeds groter dan mijn muziekkennis. Wanneer ze aan hun optreden beginnen, vraag ik m'n maat: "Zijn die maar met twee?"

Het optreden is geweldig goed. Vol vuur en overgave. We staan zo dichtbij dat we het zweet kunnen zien opspatten telkens Thibault en drummer Pieter Bruurs nog eens steviger uithalen. Een paar keer zie ik dat er iets niet in orde is met de gitaren die Thibault bespeelt. Ondertussen worden ze gefilmd door een kerel die af en toe ook korte shots van het publiek opneemt. Dat publiek bestaat voor zowat een derde uit westerlingen, waaronder een Nederlands echtpaar en een stelletje halfdronken Britten. Naarmate de andere optredens vorderen, heb ik door dat de meeste mensen uit het publiek gewoon de bands zelf zijn. Zo sta ik een hele tijd naast een meisje dat later een gitaar groter dan haarzelf omgordt om de longen uit haar lijf te schreeuwen als frontzangeres van de Japanse meidengroep The Let's Go's. Ook weer slecht gezongen trouwens, maar ze hebben een paar catchy songs. Op dat moment maken Thibault en compagnie zelf deel uit van het publiek op zo'n twee meter van ons. Tussen de twee optredens die we nog hebben meegepikt, slaan we een praatje met hem. Hij vertelt dat het al bijna twee jaar geleden is dat ze nog hebben opgetreden en dat ze het spannend vinden om er opnieuw aan te beginnen. In Tokio moeten ze dat doen zonder hun eigen muziekinstrumenten. Hij geeft dan een uitleg over een pedaal, maar ik wijs naar m'n makker en zeg Thibault: "Hij is ook een gitarist", waarop m'n vriend een technische uitleg krijgt. Mijn moment om een selfie van ons te nemen. De drummer komt ook nog even langs. Erg sympathieke gast. Op Rock Werchter zullen ze trouwens op de Main Stage staan voor een publiek van tienduizenden mensen. In Tokio staan ze in een club van een scheet groot. En laat daar maar geen scheet of iedereen weet meteen van wie het komt.

Die info van Rock Werchter komt me van pas om dat in een antwoord te verwerken. De man die het optreden heeft gefilmd, komt ons namelijk vragen of we iets voor de camera willen zeggen over het optreden. Hij werkt voor VRT Max en maakt een documentaire over de Japanse concertreeks die later wordt uitgezonden. Ik doe mijn best gedaan om na de enthousiaste reactie van m'n makker voor de docu een antwoord te geven dat afwijkt van geijkte antwoordjes zodat de filmer iets bruikbaars zal hebben voor zijn docu. Dat lijkt me bevestigd door het goedkeurend geknik van de filmer terwijl ik mijn uitlegje doe. Ik heb 'm wel op voorhand gezegd dat ik nog een halve kater heb van een nacht hijsen in de uitgaansbuurt. Ik ga er ook van uit dat mijn woorden ondertiteld zullen worden... Niets van dat alles, onze intermezzo's komen niet in de inmiddels op VRT Max beschikbare documentaire.

Klik hier voor de documentaire De Kempen in Japan.

Stripje in de metro om een restaurant te promoten.

Het museum Small Worlds, dat al bij de ingang uitpakt met een grote stripconnectie, herbergt in de hypermoderne havenwijken van Tokio enorme decors met piepkleine figuurtjes. In de ene waan je je op een lanceerplatform voor ruimteraketten, in een andere sta je op een andere planeet en elders sta je gewoon tussen hele steden die in Azië of Europa zouden kunnen liggen. Een ervan is een mix van Boedapest en Dubrovnik, andere lijken in Duitsland of de Alpen te liggen. Treintjes rijden voortdurend door de decors. Op tientallen plaatsen kan je zelf minitafereeltjes in beweging brengen. De agenten uit Men in Black die hun vergeettoestelletje gebruiken bijvoorbeeld, een barbecuestelletje dat oplicht of een Amerikaanse auto die op en neer schokt. Er is ook een luchthaven nagebouwd met taxiënde vliegtuigen, waarvan er om de zoveel minuten eentje landt of opstijgt. Voor wie dat wil, kan van zichzelf een miniatuurfiguurtje laten maken. Twee maanden later krijg je het dan 3D-geprint en in kleur bij je thuis geleverd.

Het stripgedeelte is een expozaal met de wereld en de figuren uit de manga- en animereeks Sailor Moon. Momenteel is dat echter opgevorderd voor een kunstenares die er haar maquettes van onder meer Franse bakkerijtjes laat zien. De Japanse kunstenares is er zelf ook aanwezig. Sommige van haar werken zijn er te koop.

Aan de ingang van het museum staat een van de mecha's (grote bestuurbare gevechtsrobotten) uit de tekenfilmreeks Neon Genesis Evangelion, ook gekend als Evangelion of simpelweg Eva. Die reeks uit 1995 speelt zich af in een post-apocalyptisch, futuristisch Tokio. Die stad, Tokyo-3, is er gewoon in het klein nagebouwd. En, o verrassing, in een ingekorte tijdsspanne om een volledige dag na te bootsen, zie je de wolkenkrabbers onder de grond verdwijnen bij een dreigende aanval. Ik maak ook een filmpje van drie mecha's die in actie treden. Op Facebook raakt het door wat likes buiten de context van m'n Facebookbericht en begint het een viraal leventje te leiden. Op het moment van dit schrijven heeft het al zo'n 90.000 personen bereikt. Het filmpje staat inmiddels hier op ons YouTube-kanaal.

In hetzelfde gebouw is de studio gevestigd die al deze decors heeft gemaakt. Een evoluerend proces, want er wordt gewerkt aan nieuwe stukken en taferelen.

Website: smallworlds.jp

Op de metro van de haven van Tokio terug naar de binnenstad zie ik in de verte de Gundam-robot uit de gelijknamige animereeks. Die is met z'n 20 meter hoger dan de imposante Boeddha die ik in Nara zag. Omdat de robot voor de dertigste verjaardag van Gundam in 2009 zodanig veel bezoekers lokte — 4,5 miljoen in de eerste maand! — werd beslist om die te laten staan. Doorheen de jaren kwamen andere edities en replica's.

Die robot staat er niet zomaar te staan. Van 11 tot 17 uur en van 19.30 tot 21.30 uur is er om het halfuur een spektakel te zien waarbij de robot van zijn eenhoornstatus naar gevechtsmodus transformeert. Om dat met eigen ogen te zien, zal ik naar Japan moeten terugkeren.

Op de laatste dag in Tokio gaan we nogmaals de wijk Akihabara voor een grondiger bezoek. Daar wemelt het van de winkelcomplexen met een nadruk op elektronica, gadgets, strips en tekenfilms.

De concept store Tamashii Nations van speelgoedmerk Bandai is ingericht als een winkel én een museum en kan zich qua inrichting meten met de Louis Vuittons, Balenciaga's en andere luxemerken. Er zijn alleen maar beeldjes uit tekenfilm- en tv-reeksen te zien, maar ook naar game- en stripfiguren. Er zijn wereldwijd verschillende van deze winkels te bezoeken, de dichtste is in het Franse Haubourdin (Rijsel).

Wensite: tamashiiweb.com

In een hoekje van een vitrine in een reuzegrote speelgoedwinkel staat een hoopje Smurfen. Het zijn de eerste Belgische stripfiguren die er als beeldje te zien zijn tussen al het Japanse en Amerikaanse geweld.

In Comic Zin is er wat Engelstalig spul te koop, maar toch vooral Japanse strips en stripmagazines. De bovenste van de drie verdiepingen is gereserveerd voor erotische strips. Op de trap erheen maken expliciete posters, met van en uit alles druipende sappen, je dat al duidelijk. Ik krijg het er benauwd omdat het er enerzijds klein is, maar vooral omdat het er naar klam zweet ruikt.

Op de erg drukke straat voor de winkel staan jonge meisjes in veel te kleine uniformpjes reclame te maken voor de vele Maid-cafés. Sommigen kunnen amper verbergen dat ze er niet graag staan, ze zien er ziek uit of wapperen als robotjes met leaflets met reclame.

In zo'n cafés, met het interieur dat op van een Barbie-huis, een snoepwinkel en een Amerikaanse retrobar lijkt, word je bediend door meisjes in Franse dienstmeidkostuumpjes. De serveersters entertainen alle klanten met geplaybackte liedjes, dansjes, praatjes en spelletjes. Maar dan moet je als gast wel meedoen! En dat doen we zelf ook.

Vooreerst krijgen we kattenoortjes op een diadeem op het hoofd nadat we onze ogen moesten sluiten. De uitleg luidt dat de dienstmeisjes eigenlijk omgetoverde katten zijn en dat wij nu ook een kat zijn. Als we een bestelling willen doorgeven of ze iets vragen, moeten we pootjes ophouden en "Miauw! Miauw!" roepen.

Uit een van de menu's kiezen we voor een drankje, een ijsje en een polaroidfoto met een van de serveersters naar keuze. Bij het ontvangen van het drankje moeten we een reeks poezengebaren maken, een hartje vormen met de vingers en enkele woordjes zingen. Dat drankje is mierzoet en komt met een masker aan het rietje. Als je ervan drinkt, zie je eruit als een halve stripfiguur. Het ijsje is nog erger. Onder een paar bolletjes ijs hebben ze van alle soorten andere zoetigheden gepropt: gummibeertjes, cornflakes, een gekonfijte kers... Het is een ware suikerbom.

Het publiek van vanavond (en misschien wel het doelpubliek) lijkt me een samenstelling van twintigers die het moeilijk hebben om sociaal contact met meisjes te onderhouden en er dan maar voor betalen. Er zitten wat zielige figuren tussen, vind ik. Bij een van de liedjes (een onderdeel van een menu dat je kan kiezen) komen een drietal jongens naast ons zitten aan de bar en klappen mee met het liedje. Naar hun bijpassende extra gebaren te oordelen, is het me duidelijk dat het niet hun eerste keer is. Zij zijn dan nog onder vrienden. In een wereldstad als Tokio, de tweede grootste metropool ter wereld, heerst volgens veel artikelen die ik las enorm veel eenzaamheid.

Zo'n Maid-café pikt daar op in met slim geformatteerde formules waarbij niet deelnemen geen optie is, terwijl je wel steeds de vrije keuze lijkt te hebben om uit een reeks van voorstellen te kiezen. Zelfs hoe ik voor de polaroid moet poseren, is uit een reeks van drie mogelijkheden. Het is er echter verboden om te vragen naar persoonlijke gegevens van de meisjes — hey, ze zijn katten! —, ze te fotograferen of met andere klanten te praten. Ze lastigvallen of seksuele avances maken, is uiteraard uit den boze. Dat staat trouwens duidelijk vermeld in het huisreglement dat we op voorhand onder ogen krijgen. Klanten die meer willen, adult entertainment of de illusie dat ze een vriendin kunnen vinden, krijgen er het deksel op de neus. Er staan uitsluitingen en boetes op het overtreden van de regels.

Hoogstwaarschijnlijk een van de beste winkels voor manga- en animefiguren als collectibles is Astop in Akiba's Culture Zone. In alweer een complex met allerlei winkels voor beeldjes, poppen, kaarten, games, enzovoort, ligt deze niet eens zo grote winkel met een duizendtal uitgestalde figuren. Je vindt er niet alleen de bekendste Japanse figuren (met hier ook eens een Berserk en zijn vervaarlijke slagzwaard van stripmaker Kentaro Miura), maar net zo goed Amerikaanse superhelden, zelfs in coole retro-uitvoeringen, zoals de Batman van de campy tv-reeks uit de jaren 1960 of de sombere Dark Knight-versies van Frank Miller. De kwaliteiten van de beeldjes spreken voor zich. Hier wordt dan ook veel geld uitgegeven.

Website: www.astop.co.jp