703 of 1728
De Glazen Kroon 1: Meer Pijn dan Glorie
Zeer (lezens)waardige prequel
De Glazen Kroon is zo’n strip die niemand (nu al) verwachtte, maar waarvan we wel blij zijn dat die er is. Een subreeks opstarten terwijl de hoofdreeks nog loopt, is niet ongewoon, maar een prequel beginnen terwijl de hoofdreeks — De Lemen Troon — slechts één album voor zijn definitieve slot staat, is toch eerder zeldzaam. Blijkbaar is de gretigheid en het enthousiasme bij auteurs én uitgevers groot. Silvester brengt een heuse luxe-verzamelbox van de hoofdreeks uit en wacht daar zelfs het verschijnen van het slotdeel niet voor af, dat kan er later gewoon ingeschoven worden.
Die gretigheid is begrijpelijk. De Lemen Troon is immers niet zomaar een reeks, wel een sterk verhaal over een fase in de Honderdjarige Oorlog, namelijk die waarin de gezondheidstoestand van Karel VI — niet onterecht "De Waanzinnige" genoemd — Frankrijk in onzekerheid stort. Het scenario van De Lemen Troon heeft twee sterktes. Eerst en vooral focust het niet zozeer op de strijd tussen Frankrijk en Engeland, maar wel op de Franse interne verdeeldheid. Verder zit er een sterke karakterontwikkeling in het plot waardoor het verhaal ook wordt ondersteund door spanning in een aantal meer fictieve elementen.
De Glazen Kroon heeft met France Richemond dezelfde scenarist en volgt andermaal die tweeledige opbouw. In deze prequel zien we de dan nog jonge Karel VI en zijn jongere broer die onverwacht snel richting de macht gekatapulteerd worden, zich moeten verzetten tegen de invloed van hun ooms, en die gaandeweg steeds meer worstelen met de draagkracht van hun beslissingen. De geweldige ingeving van Richemond is dat ook Tanneguy uit De Lemen Troon in deze reeks nog een kind is (van ongeveer dezelfde leeftijd als de vorst en zijn broer) en dat ook hij moet leren omgaan met de keuzes die zijn heren maken. Je ziet sommige van de hoofdpersonages zo groeien richting de figuren die ze in De Lemen Troon zullen zijn. Wie trouwens niet meer uit de vele personages en hun onderlinge verhouding wijs raakt, vindt een handig geïllustreerd overzicht aan de binnenzijde van de achtercover.
Tommaso Bennato is voorlopig nog geen Theo Caneschi, maar we zien absoluut wel waarom hij degene is die met Richemond deze prequel vorm mag geven. Theo voelt zich in de middeleeuwen van De Lemen Troon duidelijk beter thuis dan in het door hem overgenomen Murena en Bennato benadert de stijl en sfeerschepping van die middeleeuwse Theo verbazend goed. Enkel bij de scènes met een ver(der) bovenaanzicht is hij voorlopig nog de mindere van de tekenaar van de hoofdreeks. Dat hij ervoor kiest om bij die scènes geen gezichten uit te werken of minder detail te tekenen, stoort ons an sich niet, alleen rijmt het niet echt met alle andere tekeningen die wel zorgvuldig en tot in detail zijn uitgewerkt. Ook zijn decors, met knappe inkleuring door Hugo Poupelin, zijn verzorgd en af. Wie Bennato nog niet kende van de conceptreeksen De 7 Wonderen of De Man van het Jaar kan hier zeker een talent ontdekken.
Zo kunnen we dus alleen maar concluderen dat de gretigheid van de uitgever om al met De Glazen Kroon te starten zeer begrijpelijk is.
DIEDERIK VAN DE VELDE
703 of 1728