Waargemaakte ambities

Eerst dit: Alter Ego is een nieuwe conceptreeks waarvan de albums met kleine intervallen zullen verschijnen. Uit interviews met de auteurs haalden we de bijkomende info dat het niet om een afgeronde zesdelige reeks gaat, maar in eerste instantie een eerste seizoen van zes albums plus één epiloogalbum die in de loop van 2011 en 2012 zullen verschijnen. De zes albums zijn in willekeurige volgorde te lezen. Gaat het dan om zes verschillende verhalen? Jawel, maar volgens een berekening van co-scenarist Pierre-Paul Renders kan je ze in 720 verschillende volgordes lezen. Daar is een wiskundige formule voor die we toch niet begrijpen en die we eigenlijk onzin vinden.

In het dagelijkse leven is Renders filmscenarist en -regisseur. Volgens hem hebben we allemaal zusterzielen (alter ego's) van wiens welzijn onze gezondheid afhangt. De reeks behandelt diverse ethische en wetenschappelijke dilemma's die daar een verband mee hebben. Als voorbeeld vroeg hij zich af waarom iemand plots een depressie of kanker krijgt. Hij vermeldde ook de beschouwing dat abortus moord is, wat nog aan bod zal komen in Alter Ego. Van de andere scenarist, Denis Lapière, verwachtten we dat er niet te veel gebullshit wordt zodat we Alter Ego in de eerste plaats als een thriller kunnen lezen. Die verwachting is zeker ingelost. Het eerste verhaal, Camille, sputtert niet door een overdaad aan ingelaste pauzes die nadere uitleg vereisen. Te veel andere scenaristen hebben ellenlange, vervelende monologen en dialogen nodig om hun ambities kenbaar te maken. Zij ontbreken de moed om te schrappen in hun teksten en veroorzaken — in tegenstelling tot hun doel om alles haarfijn te verklaren — nog meer verwarring met onbelangrijke randinformatie. Veel scenaristen of auteurs zouden ons mogelijk kunnen tegenspreken en tegenwerpen dat een lezer best wat moeite mag opbrengen, maar zo werkt het dus niet.

Alter Ego biedt je voorlopig alle benodigde informatie en houdt tegelijk genoeg achter de hand om het intrigerend te houden. De reeks maakt alle ambities waar. In de eerste plaats viel het ons op dat het album ondanks de 64 pagina's gesmeerd verliep. Een vlotte vertelling vinden wij beslist een troef en die buiten Lapière en Renders uit. Lapière buigt zich over de emoties en de voortgang van het verhaal. Renders bedacht de reeks en tekende het storyboard. Hij houdt ook de algemene structuur, de richting die de personages opgaan en de psychologische nuances in de gaten. Wat dat laatste betreft zijn we in goede handen met de jonge Camille die haar moeder in Singapore in een verdachte brand verloor. Zij reist na de begrafenis naar Angola om er haar vader terug te vinden. Onder het mom van het maken van een reportage ondervraagt ze de halfgeschifte burgemeester Zé Teixeira met een prothesearm en de looks van Morgan Freeman. Door een erfenis kreeg hij een fortuin. In een meegenomen brief voorspelt Camilles moeder het einde van Zé die waarschijnlijk aan een agressieve kanker zal overlijden. Terug in Singapore verneemt Camille meer over proefnemingen op tweelingen. Het is het begin van mysterieuze ontmoetingen met personen die even oud zijn als haarzelf en anderen die haar in bescherming nemen, wat ook wel nodig is.

In de volgend albums trekken telkens andere persnages uit de cast hoofdfiguren het laken naar zich toe. Deze albums zullen getekend worden door Mathieu Reynès (van het amusante Lolo Bogota), Ricard Efa en Emil Zuga. Reynès tekent de albums 1, 3 en 7 met de hulp van Benjamin Benéteau voor de decors, Efa deel 2 en 4, Zuga deel 5. Als ze allen de zwierige penseellijn van Reynès handhaven en de semi-karikaturaal getekende personages met even veel beheersing — de overdreven dikke lippen van zwarten negeren we — in de vingers hebben, dan wacht ons nog een traktaat.

In 2013 en 2014 publiceerde Dupuis nog een tweede seizoen die vier delen telt. Deze zijn helaas niet vertaald.

DAVID STEENHUYSE