Van Blloan naar standaard

Koburo, de verloofde van de gracieuze Sadakio, stierf op het slachtveld. Ze vond zijn lijk en vroeg aan de plunderende boer Masamura  om zijn lichaam mee te helpen dragen naar haar geboortedorp. Hij stemt maar al te graag toe. Sadakio heeft er alles voor over om haar grote liefde weer aan het hart te drukken. En enkel het masker van duizend tranen kan haar helpen. Als ze dit verdoemde masker opzet, kan ze er veilig mee naar de zwarte bronnen om zo haar dode verloofde weer onder de levenden te brengen. Masamura, die inmiddels hopeloos verliefd is geworden op de vastberaden Sadakio, volgt haar naar het kasteel van Takedo waar het beruchte masker zou verborgen zijn. Daar aangekomen slaagt Sadakio erin zich te laten aanwerven als dienstmeid in het paleis. Maanden gaan voorbij zonder nieuws van Sadakio. Masamura werkte zich intussen op tot een gerespecteerde man in de lokale onderwereld. Intussen gaan geruchten dat het leger van Hasimimoto de stad nadert. Hiermee komt hun plan op de helling te staan. Keuzes dringen zich op.

Het eerste deel van het tweeluik Het Masker van Duizend Tranen beviel ons wel. Het was een Japanse buddy-roadmovie van een verliefde boer die de wereld wou zien en een onbereikbare schone die zich verloor in een utopische Japanse legende. Ja, dit had zeker potentieel. Helaas vertilt scenarist David Chauvel zich in het slotdeel. Masamuro loopt zowat in de weg en wordt van intrigerende hoofdfiguur gedegradeerd tot eendimensionale gladiator. Het bulkt verder van de nevenintriges die veel meer uitwerking verdienden. Waarom was dit geen drieluik? Gelukkig eindigt het verhaal explosief zoals een Japanse mythe hoort te eindigen. Alle Godzilla's nog aan toe!

Ook de tekeningen van Ali Roberto schipperen wat tussen wal en schip. Geweldige decors, de strafste monsters in jaren en een heel straffe bladschikking met paginabrede horizontale prenten kunnen helaas niet verhullen dat Japanse gezichtsexpressies niet zijn sterkste kant zijn.

Als je alles samentelt, verglijdt dit tweeluik van een Blloan-gevoel naar een standaard Japans fantasystrip. Absoluut leuk om te lezen, maar niet de topper waar je initieel op gehoopt had binnen dit fonds.

WOUTER PORTEMAN