Therapie in strookjes...

En plots is Wannes Germonprez er niet meer. Gewoon van het dak gesprongen. Het was op. Signalen in die richting hadden familie en vrienden niet opgevangen, wat de daad nog des te eenzamer maakt. Vader Karel registreert heel sec de melding en probeert aanvankelijk gewoon zijn leventje verder te zetten. Gaandeweg nemen de demonen in zijn hoofd toch de overhand en probeert hij antwoorden te vinden op vragen die hij eigenlijk niet durft stellen.

Op zich zijn we niet geïnteresseerd in de ontstaansgeschiedenis van een kunstwerk. Of Paul McCartney Yesterday nu schreef als ode aan zijn overleden moeder of als bittere terugblik op een stukgelopen relatie kan ons in se geen ruk schelen, als het eindproduct een dergelijke tijdloze impact blijkt te hebben. Daarnaast stellen we ons de pertinente vraag of elke pasgeslagen wonde bij een artiest ook noodzakelijkerwijs tot Kunst met een grote K leidt. Voor elke doordachte tekstregel van een Leonard Cohen zijn er tien karamellenverzen van een Ed Sheeran. Toch kunnen we bij deze Jaren van de Olifant niet om het biografisch aspect van de strip heen. Ook Willy Linthout zelf verloor een zoon aan zelfdoding en begon aan dit album als therapie. Een vergelijking met de requiemroman Tonio van A.F.Th. van der Heijden kon ons dan ook niet ontgaan. Ook Linthout wilde zijn miserie, zijn onbegrip, maar ook zijn mogelijk falen als vader van zich afschrijven en -tekenen. Terwijl hij ’s nachts lag te malen, zette hij overdag in brute potloodstreken zijn gedachten op papier: soms to the point, soms via een serieuze metaforische omweg, soms met een licht spottende en absurdistische ondertoon waarin hij probeert zijn dwanggedachten in het juiste perspectief te plaatsen. Linthout bombardeert zichzelf tot enige hoofdpersonage, al fungeren zijn baas (het prototype van de zelfingenomen bulderaar) en psychiater (de welwillende, maar ook kritische luisteraar) regelmatig als klankbord. De vrouw des huizes komt haast nooit in beeld, de gestorven zoon is een simpele en vergankelijke lijntekening. Tekst en tekeningen ijlen zo wanhopig verder: een koortsdroom die doorraast als een sneltrein zonder noodrem.

Oorspronkelijk verschenen de eerste acht hoofdstukken van dit album als losse bundeltjes bij uitgeverij Bries en werd het in 2009 een eerste keer gebundeld door uitgeverij Meulenhoff | Manteau, waarna het ook vertaald werd in het Engels, Frans en Spaans. Voor deze definitieve en uitgebreide editie voegde Linthout nog twee extra kapittels toe die grafisch wel wat afwijken van de oudere deeltjes en waarin vooral de verbinding met de echtgenote centraal staat. We hopen voor Linthout dat dit inderdaad de ultieme afsluiter kan zijn van een verschrikkelijke periode uit zijn leven. Toen we het afsluitende interview van Wouter Porteman met Linthout en therapeute Isabelle Demets lazen, konden we ons echter niet van de indruk ontdoen dat hij nog steeds worstelt met zijn eigen donkere gedachten en nog lang niet 100% met zichzelf in het reine is. Het zou ons dan ook niet verbazen als de auteur tijdens het volgende decennium nog wel wat aanvullingen uit de tekenpen laat vloeien.

MARIO STABEL