Ruwe diamant

De wereld is om zeep. Parijs is een doodse woestijnstad geworden. Slechts enkele stammen blijven nog overleven dankzij wat ondergrondse bronnen en bescherming van exorcisten. Hoe kon het zover komen? De mens heeft de oceanen leeggeroofd, verzuurd, vervuild en verstikt in plastiek. De zee is dood. En na eeuwen marteling zint ze op wraak. Op geregelde tijden wordt de lucht oceaanblauw. Alle gestorven vissen, kwallen en haaien komen dan als halfverteerde zeezombies het vaste land onveilig maken. Ze zwemmen — of vliegen als je wil — agressief rond en vallen de weinige overlevende mensen aan. Eén aanraking en je ziel wordt opgeslokt en je verandert zelf in een zielloze zombie. Enkel een exorcist kan je beschermen. Tijdens zo’n vloed blijft er een gigantische witte walvis boven de Parijse opera hangen. Ze lijkt betoverd door de muziek die de daar verschanste overlevenden spelen.

Wat een uitgangspunt! De Witte Walvis van de Dode Zeeën is het eerste stripverhaal van de ons onbekende Aurélie Wellenstein. Wereldvreemd als we zijn, hebben we haar eerst even gegoogeld. Wauw! Je struikelt er over de literaire prijzen voor veel van haar fantasyverhalen. Haar overgang naar de Negende Kunst is absoluut een meerwaarde voor het wat uitgemolken genre, maar met deze strip betaalt ze wel wat leergeld. Ze wil te veel. Naast bovenstaande setting introduceert ze nog twee intrigerende helden, een meisje dat met kwallen praat en een kerel die in een Punisher-hoodie rondloopt. De interactie tussen beiden, de vloed en de exorcist bieden moeiteloos inspiratie en actie voor zeker drie stripalbums, maar alles wordt in één album afgerond. Het is helaas wat veel, maar wat een potentieel heeft die scenariste! Dit kon zomaar een reeks worden. Tekenaar Olivier Boiscommun voelt zich met dit one-shot als een vis in het water (pun intended). Hij gooit zijn wat platte tekenstijl van Danthrakon overboord en grijpt terug naar de diepte van zijn Troll-reeks. Het resultaat mag er absoluut zijn. Wat een tekeningen! Wat een cover ook.

De Witte Walvis van de Dode Zeeën zal zeker niet de beste strip zijn die je dit jaar zal lezen. Overdaad schaadt inderdaad. Maar het glas is toch meer dan halfvol. Scenariste Aurélie Wellenstein mag van ons nog tientallen reeksen schrijven. De frisheid van haar ideeën wint het ruimschoots van het gebrek aan ervaring in het schrijven van stripscenario’s. Olivier Boiscommun ondersteunt haar volledig en tekent zijn beste strip in jaren. Een dikke pluim voor uitgeverij Dark Dragon Books dat ze dit buitenbeentje heeft geselecteerd en zo de ontdekkingreizigers in de stripwereld een ruwe diamant schenkt. Dank je wel.

WOUTER PORTEMAN