Rondgeslingerd in Jodo's wereld

Het stripmedium kent heel wat huurmoordenaars die voor een handvol dollars (of wat meer) beroepsmatig medemensen naar een andere wereld sturen. In Showman Killer betreden we de wereld van Alejandro Jodorowsky en dan weet je dat je rondgeslingerd wordt in onbegrensde fantasie, shockeffecten en over the topperigheid zonder weerga.

Hoofdfiguur Showman Killer is een laboratiumfabrikaat, een supermoordenaar zonder gevoelens, tot het over het inpikken van zijn onmetelijke goudschat gaat. De goudzucht van de killer, die zich kan transformeren in groteske wezens om doelwitten te verslaan, is namelijk even groot als zijn immoraliteit. In dit slot van de trilogie twisten de killer en zijn oom, de veel jonger uitziende Nee, om de erfenis van hun (groot)ouder, de Omnimonarch. Niet dat hij al kastje wijlen is, maar zijn dood is nakend. Showman Killer heeft toch wat bezwaren als hij in de gedaante van zijn eigen naakte grootmoeder het bed zou moeten delen met zijn grootvader. Wil hij een deel van de erfenis bekomen, moet Showman Killer het opnemen tegen de Suprahiërofant (heerlijk, die namen!) en haar politiemannen. Die strijd speelt zich af in de ruimte en neemt een onmetelijke omvang aan, helemaal zoals we dat kennen van Jodorowsky.

Deze sf-komedie komt voorbeeldig tot een einde. Het is geen groots spektakelstuk op het cv van Jodorowsky, maar het biedt het nodige vertier. Nicolas Fructus heeft er geen moeite mee de verbeelding van Jodo te vertalen in correcte pagina's, hoewel de anatomie en de half gelukte inkleuring soms te wensen overlaten.

DAVID STEENHUYSE