Pulpavontuur met naïeve hoofdpersonages

Kathy, een zopas afgestudeerde Britse hippie uit een rijk milieu, gaat in 1970 op zoek naar "de verloren wereld" waarover haar grootvader schreef in nagelaten dagboeken. Ze komt terecht in een afgezonderde wereld waarin prehistorische dieren rondlopen alsof een komeet hen nooit heeft uitgeroeid. Kathy wil daar een hippiekolonie stichten. Het waarom ontgaat ons, ze ziet het als een nieuw Eden. Voor ze daar aankomen, onderneemt ze met zes gelijkgestemde vrijgevochten avonturiers een nogal vlot verlopende reis in twee VW-busjes door de Braziliaanse jungle. Enkel een confrontatie met kwaadwillige locals, die de drie in hun nakie badende meiden begluren en hen proberen te beroven, en een krakkemikkige brug waarbij een busje verloren gaat, zijn noemenswaardige obstakels. Een zwarte jongen reist met hen mee nadat hij de vrouwen verdedigde tegen de schoften die hen wilden belagen. Op hun bestemming vindt het gezelschap een hut en het wrak van een vreemd vliegtuig. Ze krijgen vooral veel vragen.

Eden is de nieuwste reeks van André Taymans, de geestelijke vader van Caroline Baldwin over wie hij met tekenaar Nicolas Van De Walle een prequelalbum voorbereidt. Eden zal verteld worden als een trilogie met de prehistorische wereld uit Arthur Conan Doyles roman De Verloren Wereld als nieuw decor voor het groepje van Taymans. Op Taymans' tekenstijl valt niets af te dingen. Zijn strakke semirealisme in een klare lijn is helder en vlot leesbaar. Hij weet hoe hij iets in beeld moet brengen zonder afleiding. Zijn verhaal is een rechttoe rechtaan opgebouwd pulpavontuur met naïeve hoofdpersonages die nog niet uit de verf komen. Oppervlakkigheid bij de vleet en voor het publiek wat gratuit bloot. Op het einde wint het album aan spanning en mysterie, wat ons toch weer doet uitkijken naar het vervolg. 

DAVID STEENHUYSE