Pigalle, 1950

De Parijse wijk Pigalle is vooral bekend om zijn nachtleven en rosse buurt. Veel toeristen zullen de cabaretclub Moulin Rouge zeker gebruiken als herkenningspunt. In de jaren na de oorlog was dit deel van Parijs nog niet ontdekt door de toeristen en was het vooral een ruige uitgaanswijk met de nodige bordelen en nachtclubs. Het was een periode waarin nog geen kleurentelevisies waren en de tijd op het platteland een stuk langzamer leek te verstrijken dan in de grote stad. De zwart-wit-grijze tekeningen van Jean-Michel Arroyo passen niet alleen qua stijl bij het verhaal, maar ook de gekozen sfeer en inkleuringen dragen er aan bij dat je je als lezer je echt waant in het bedompte Parijs van 1950. Na zijn albums van Buck Danny "Classic" is hij na een meningsverschil gestopt als tekenaar, maar zijn klasse toont hij  nu opnieuw. Dat Pierre Christin verhalen kan schrijven, weten we al sinds zijn Ravian. De inmiddels 84-jarige Christin is nog een van de laatste scenaristen van de gouden generatie die nog in het land der levenden verkeert. Ook op deze respectabele leeftijd weet hij nog steeds hoe een verhaal verteld dient te worden. Christin is opgegroeid in Parijs en voor hem moet dit verhaal als een thuiswedstrijd voelen.

Dat verhaal beschrijft het levenspad van de jonge Antoine. Op zijn achttiende verlaat hij het platteland om zijn geluk te gaan zoeken in Parijs. Via een familielid krijgt hij een baan als loopjongen voor de uitbater van een nachtclub. Zo ontmoet hij ook Mireille, op wie hij verliefd wordt. Maar de weg naar gezamenlijk geluk is vol met hobbels. Later komt hij in aanraking met de lokale penoze en deze ontmoeting zal hem weinig voorspoed brengen. Het verhaal eindigt op bladzijde 129, maar hoe Christin uitpakt op bladzijde 122 geeft zijn vakmanschap treffend weer. In een bladzijde wordt het leven van Antoine compleet op zijn kop gezet. Slechts in een paar zinnen krijg je als lezer medelijden met de naïeve Antoine.

Mocht de vormgeving van de cover, met de Sacré-Cœur op de achtergrond, je bekend voorkomen, dan is dat geen toeval. Het album verscheen in het Frans in de collectie Vrije Vlucht van Dupuis. In het Nederlands heeft uitgeverij Daedalus zich erover ontfermd. Een prima keuze, want dit klassieke verhaal behoort tot de betere albums van deze gerenommeerde collectie. Sinds de fusie van Ballon Media met Standaard Uitgeverij valt ons al vaker op dat de Vrije Vlucht-verhalen vaker meer door andere uitgeverijen worden opgepikt dan dat ze het zelf vertalen. Die andere uitgeverijen kunnen er maar wel bij varen. De lezers ook.

DAI HEINEN