Ongrijpbare tentakels

Anthony en zijn maat zijn diepzeeduikers voor een boorplatform. Tijdens een lasbeurt aan de onderzeese gasleidingen gebeurt het onvermijdelijke: de boel ontploft. Anthony is meteen dood. Zijn makker wordt wakker in een verzonken galjoen. Rondom hem is er een gigantisch onderwatermuseum aan artefacten die alle naar de oceaanbodem zijn gezonken. Je vindt er van alles: harnassen, een snek tot zelfs een heus dinoskelet. De hele verdronken wereldgeschiedenis is verzameld in de grot. De curator is een enorme — zeg maar gigantische — octopus. Het achtpotige monster is verrukt om nog eens te kunnen praten met een bezoeker in zijn onderwatermuseum. Elk artefact die zijn bezoeker vastneemt, is een voorwendsel om er een fijn wist-je-datje over te vertellen. Van Johanna de waanzinnige over de skilat van Leopold III tot een croissant. Alles komt voorbij.

Al enkele jaren geeft uitgeverij Oogachtend de beste, wat herwerkte en uitgebreide, eindwerken van de afgestudeerde master Beeldverhaal/Graphic Storytelling aan de Brusselse LUCA School of Arts uit. Het leverde ons al prima beeldromans op van Karolina Szejda (Tram 5), Thibau Vandevoorde (De Kever en de Koning — waar blijft trouwens zijn nieuwe werk?), Mattias Ysebaert (Uitzicht met Kamer), Stephan Louwes (Limbo) en Miel Vandepitte (Centralia). De jonge Antwerpenaar Bernard Tant is de volgende gelukkige in het rijtje.

Zijn grafiek heeft de open toegankelijkheid van een Miel Vandepitte en het kunstige van Olivier Schrauwens Portret van een Zuipschuit. De eenvoudige inkleuring, waarbij elk vlak effen wordt ingekleurd en er af en toe wat primaire schaduwveegjes bijkrijgt, maakt me om een of andere reden heel vrolijk. Dit past. Voeg daarbij een knalrode octopus en je hebt echt prachtige prentjes. Bovendien zijn die ongrijpbare tentakels grafisch enorm dankbaar. Denk maar aan Jacques Tardi’s Isabelle Avondrood, Mike Mignola’s Hellboy en andere tentakelkunst.

Grafisch zit het snor. Qua verhaal blijf ik meer op mijn honger. De insteek heeft iets weg van De Walvisbibliotheek van Tants voormalige lesgeefster Judith Vanistendael, maar Tant voegt er ook iets ongrijpbaars aan toe. Je zweeft tussen droom en werkelijkheid, tussen leven en dood. De door de grote vriendelijke rode octopus vertelde anekdotes lijken me gemakkelijke voorwendsels om wat oudere, lineair vertelde korte verhalen in het verhaal te smokkelen. Daar is niks mis mee in het verhaalconcept, maar de verschillende grafische evoluties en andere vertelstijl vallen net iets te veel op. Storen doet het niet echt, maar het verbreekt wel de eenheid van het verhaal.

Als Tant nog verder de grafische weg inslaat van zijn schaakpartij tussen de octopus en de duiker, dan heeft hij er met mij een enthousiaste fan bij. Nu al heeft hij me met zijn octopus die een koffiebeker vasthoudt met daarop "I love humans" — een fijne verwijzing naar een andere mok eerder in het verhaal — het grappigste prentje van dit prille jaar geschonken.

Voorwendsels en Verhalen toont ons een beloftevol, nieuw talent. Bernard Tant. Onthoud die naam.

WOUTER PORTEMAN