Niet de laatste?

Deel 13 van de Xlll-spin-off Xlll Mystery was toch het laatste deel? Normaal gesproken wel, maar als de bedenker en commercieel verkoopkanon Jean Van Hamme aangeeft toch nog een extra deel uit zijn schrijverspen te kunnen laten vloeien, springen alle seinen op groen. En als ik eerlijk ben, dan is deze een van de beste spin-offreeksen die er bestaan. Ieder deel geeft nieuwe invalshoeken op de serie die dit jaar veertig kaarsjes uitblaast. De eerste negentien delen van Xlll behoren wat mij betreft tot het beste wat er op stripgebied is verschenen. Samen met onder andere Blueberry en Thorgal heeft Xlll mijn blik op stripverhalen verder doen uitbreiden.

Dit nieuwe deel van Xlll Mystery bevat zes korte verhalen en enkele hommages. De lijst van deelnemende tekenaars die op de uitnodiging van Jean Van Hamme zijn ingegaan, is indrukwekkend. Huidig Xlll-tekenaar en opvolger van wijlen William Vance, Iouri Igounov, bijt het spits af met een kort verhaal waarin journalist Mario Puzo een interview heeft met Don Vitale, een familielid van Frank Giodino. Het levensverhaal van Don Vitale brengt Puzo op het idee voor het schrijven van een boek. Dat wordt later verfilmd als The Godfather, de rest is geschiedenis.

Daarna leren we meer over de motieven over de nummer XX van het grote complot. Het derde verhaal wordt in beeld gebracht door Philippe Xavier. Van Hamme laat Jason MacLane onder de naam van Kelly Brian zijn eerste daden verrichten in Costa Verde. Diens liefde voor de latere president Isabel dos Santos en zijn verdwijning komen ook aan bod. Wie was de verrader die El Cascador heeft verkocht aan de autoriteiten? Later verscheen er een artikel in de krant met het lichaam van deze El Cascador. Wie de ongelukkige was wiens stoffelijk overschot werd gefotografeerd, lezen we in deel 12 van Xlll Mystery.

De andere verhalen zijn wat wisselend van kwaliteit en niet alle tekeningen passen goed in het Xlll-universum. Noemenswaardig is wel het verhaal met MacLane en Jones waarin ze achtervolgd worden door agenten van de NSA, terwijl Xlll op zoek is naar een oud-klasgenoot. Samen met het verhaal over Costa Verde is dit laatste verhaal zodanig de moeite waard dat het weer het verlangen doet opkomen om de eerste negentien delen van Xlll en de spin-offdelen opnieuw te lezen.

De losse hommageverhalen met tekeningen van onder andere Enrico Marini en François Boucq zijn leuk voor de fans, maar ook niet meer dan dat. Hoewel de verwijzing van Boucq naar de tatoeëerder van de bekendste striptatoeage wel nog origineel gevonden is.

Ook na veertig jaar is het personage van Xlll nog springlevend en biedt het voldoende aanknopingspunten voor menig kwalitatief sterke vervolgdelen.

DAI HEINEN