Monoliet

Er zijn enkele werken die zo belangrijk zijn voor een genre of kunstvorm dat ze het overvleugelen en er een essentieel deel van worden. Wat Apocalypse Now voor de cinema is, vervult Blast voor de stripwereld. Het belang kan niet overschat worden, want het is een meesterwerk. In een wereld waarin we elkaar graag over de voeten vallen met superlatieven is het soms moeilijk om wel degelijk aan te tonen hoe belangrijk en er met kop en schouders bovenuit stekend een bepaalde strip wel is. Blast is een monoliet op een kiezelstrand.

We volgen de neerwaartse spiraal naar het onderbewustzijn en de krochten van de menselijke geest aan de hand van onze gids Polza Mancini, 38 jaar, vetklep, alcoholist, drugsverslaafde. Onmiddellijk lijken die beschrijvingen al een oordeel in te houden over de man, maar wat als dat oordeel er niet toe doet? Wat wanneer het hoofdpersonage zich loskoppelt van het leven zoals u en ik het kennen? Wat wanneer we god noch gebod erkennen, wanneer we letterlijk als een beest gaan leven en ons geen reet aantrekken van moraliteit?

In net iets meer dan 800 pagina's (die je in één ruk kan uitlezen, we deden het gisteren nog) toont Manu Larcenet ons de pracht van het macabere, tekent, schildert, en giet in symbolen de condition humaine van Polza. Een diep verontrustend en gruwelijk portret van een man die enkel nog aan zijn eigen genot besluit te denken, een man voor wie enkel "Blast" van belang is, het wegvagen van zichzelf.

De plot is een enkel, los draadje van dit fascinerende weefsel, en dat enkel eruit halen zou het werk tekort doen en vernietigen. Blast is een sensationele (in elke betekenis van het woord) ervaring die ten volle moet ervaren worden.

Het is dan extra frustrerend en spijtig voor Blloan, dat voor de rest een uitstekend verzorgde uitgave op de markt brengt, dat er op de eerste pagina al een kanjer van een spelfout staat. Het is namelijk een "trekpaard" en geen "trekaard". Daar worden we, professionele chagrijnen die we zijn, somber van. Wat een geluk dat Blast het meesterwerk der grimmig- en somberheid is.

WIM DE TROYER