Meeslepend geromantiseerd

Nestor Makhno wandelt de fabriek uit, wordt belaagd en ontbrandt meteen. Hij heeft dan ook al heel wat meegemaakt en laat zich niet zomaar in het nauw drijven. Een Wind van Vrijheid is een tweeluik dat Makhno’s leven verhaalt. Het is (grotendeels) opgevat als één lange flashback. Starten doet het verhaal dus met Nestor Makhno’s kindertijd. Als zoon van verarmde Oekraïense boeren is het krabben om te overleven. Het is een woelige periode met anarchistische tendenzen over heel Europa, die evenwel op z’n hardst zijn in Rusland. Ook de jonge Makhno wil af van de privileges van de rijken en de machthebbers. Beginnen zijn ideeën nog als socialisme, dan evolueren ze snel naar communisme en anarchisme. De revolutie van 1905 mislukt nog en levert hem even later een gevangenisstraf op. Maar de Februarirevolutie, de Eerste Wereldoorlog en de Russische burgeroorlog veranderen zijn lot. Hij bevecht Tsaristen, Duitsers, Bolsjewieken en anderen (apart of tezamen) en wordt het anarchistische symbool van Oekraïne.

We hebben een beetje een haat-liefdeverhouding met het werk van Philippe Thirault. Zijn O’Boys vonden we, mede door de sterke tekeningen van Steve Cuzor, uitstekend. De vierdelige reeks De Droom van Jeruzalem voelde dan weer rommelig. Voor deze Een Wind van Vrijheid redt Thirault zich prima. Zo nu en dan moet hij de neiging tot overdramatiseren onderdrukken — iets dat hem wel vaker overkomt — maar al bij al zit het evenwicht goed. Uiteraard is het gebrachte verhaal geromantiseerd, dat is duidelijk voelbaar aan het tempo en de dynamiek van de vertelling. Waar het evenwicht ligt tussen feit en fictie wordt toegelicht in een uitgeschreven tekst aan het eind van het eerste album. De keuze om deze tekst toe te voegen aan het openingsdeel en niet aan het slot, begrijpen we hoegenaamd niet.

Een biografie van een onafhankelijkheids-, verzets- en guerrillastrijder nodigt uit om een kant te kiezen of je te laten leiden door eenzijdige bronnen. Thirault houdt echter de kerk in het spreekwoordelijke midden. Hij belicht het belang van Makhno als onafhankelijkheidsstrijder, maar vergeet niet te vermelden dat ook Makhno in de klassieke val trapte. De val van de verzetsstrijder die het laken naar zich toetrekt, om er zijn handen mee af te drogen nadat die in ongeloofwaardige onschuld zijn gewassen.

Voor wie de reeks Thomas Silane niet kent, klink de naam Roberto Zaghi misschien onbekend in de oren. Buiten die reeks, die Zaghi vanaf deel 4 van Yves Lécossois overnam, had de man tot nu toe geen Nederlandstalige albums op zijn actief. Zaghi's tekeningen stralen een bedrieglijke eenvoud uit. Geen overdreven techniciteit, of complexiteit, maar wel vlot ogend en aangenaam tekenwerk, dat bij momenten herinnert aan het werk van Olivier Neuray, die ook al zo uitblinkt in het tekenen van uniformen. Al vragen we ons wel af of dat brilletje — haast een zonnebrilletje — uit deel 1 niet wat té anachronistisch en hollywoodiaans is.

DIEDERIK VAN DE VELDE