Lulletje rozenwater

Keizer Nero heeft de gave om zich te blijven omringen door verraders, kontlikkers en machtsgeile opportunisten. Komt daarbij dat de afgezant van de goden op aarde een buitengewone aanleg voor paranoia, woede-uitbarstingen en grootheidswaanzin heeft en je weet dat je een boeiend hoofdfiguur hebt. Een van de personages die rond het vlammende licht van de kiezer dartelt, is de slavin Hydra. Deze meedogenloze vechtster is de dochter van Nero’s moeder, Agrippina, en de wijsheer Seneca. Nero schakelt zijn halfzus in om de opstand die rond hem broeit de kop in te drukken. En dan heb je nog Murena zelf. Na een lafhartige, mislukte moordpoging werd een van de weinige echte vrienden van Nero door de onverzadigbare Lemuria verzorgd. Het lukte. Hij kwam er terug bovenop. Alleen zorgde het gebruikte geneesmiddel ervoor dat hij zijn geheugen verloor. Hierdoor werd hij het geliefde seksspeeltje van Lemuria. Haar broer gebruikte hem bovendien als ideale zondebok om de keizer in de val te laten lopen. Het mislukte. Na een aantal Game of Thrones-wendingen is Murena opnieuw de vertrouweling van de keizer. Tot...

Het eerste vierluik van Murena behoort tot het beste wat de stripwereld ons te bieden heeft. Sublieme tekeningen van de betreurde Philippe Delaby en het allerbeste scenario dat Jean Dufaux ooit geschreven heeft. Intussen zijn we vele jaren verder. Delaby werd na zijn onverwachte dood opgevolgd door Theo Caneschi (De Lemen Troon, De Verschrikkelijke Paus). De Italiaan legde direct zijn accent op de reeks. De decors werden nog barokker. De lijnvoering werd ongelofelijk ragfijn. Hij nam hiervoor flink zijn tijd, want aan elk deel van zijn drieluik werkte hij drie tot vier jaar. Aan de andere kant koos hij er ook voor om de personages te verscherpen, hoekiger te maken en uiteindelijk zelfs te karikaturiseren. Het is er helaas soms over. Bovendien slaagt hij er niet echt goed in om de sterke vrouwen, die de echte hoofdfiguren zijn in de reeks, tegelijk krachtig en sensueel te laten overkomen.

Jean Dufaux van zijn kant heeft het nog steeds lastig om Murena zelf een plaats te geven in de reeks. Hij probeert hem in dit drieluik nu wat centraler en op de voorgrond te krijgen, maar faalt hier uiteindelijk in. Murena draait al sinds het eerste deel rond sterke vrouwen en even machtsgeile keizers en ook nu weer komt hij ondanks alle herwaarderingspogingen over als een naïeve sloef. Daarnaast heeft Dufaux van de reeks, die ooit zwaar gestoeld was op historische feiten, er een zweterige soap van gemaakt. De plotwendingen, seksscènes en verhaallijnen tout court zijn nog meer van de pot gerukt. Het laat me met een wat wrang gevoel achter. Na dit drieluik neemt Jérémy Petiqueux de tekenpen over van Theo. Diens stijl sluit van nature meer aan bij die van Philippe Delaby. Als Dufaux het nu ook niet te ver zoekt, kan Murena zijn glorie terugvinden. 

De Dood van een Wijze is het einde van de derde Murena-cyclus. Een cyclus waarin Dufaux experimenteert met de reeks en hij Murena zelf in een hoofdrol probeert te duwen. De Romein blijft echter ondanks zijn nieuwe grafische viriliteit het lulletje rozenwater die puur de verhaallijnen met elkaar verweeft. Tekenaar Theo Caneshi duwde de sfeer en achtergronden naar het zenit, maar liet de vrouwelijke hoofdfiguren net aan kracht en sensualiteit inboeten. Het zorgt ervoor dat dit drieluik het niveau niet haalde van de vorige cycli. Murena behoort nog steeds tot de allerbeste stripreeksen, maar is helaas niet meer incontournable.

WOUTER PORTEMAN