Kom mor ip!

Ik ben e dikke nekke

kzien mezelvn zo geirn dak mn eigen gat lekke.

Ik ben e dikke nekke.

me ne nekke is zo dikke

dak van van boovn in me ne boaj moe krupn.

Me ne nekke is zwoa dikke

dak tstuur van mn otto int middn ep moeten laatn zettn

Me ne nekke is zwoa dikke

dat die plastrong verre nie lange genoeg is voe toe te knoopn.

Me ne nekke is zo dikke

da iedereen peist dak d'ulle van e vulbak ingeslikt en.

Me ne nekke is zo dikke

da minne pasfoto panoramisch is

Me ne nekke is zo dikke

dak den oengersnood in Ethiopië kun iplosn mé ol da vljès.

(zie ook YouTube-filmpje onderaan deze bespreking)

Ja, wij zijn verzot op rappers die elkaar dissen. Of nog beter, die elkaar de ene groteske overdrijving na de andere naar het hoofd slingeren. Machtig. Maar de oerrapper is baron von Münchhausen. Hij is de grootste opschepper van zijn eeuw. Is? Was! De baron heeft na een zoveelste exploot in het dorpscafé, waar hij ladderzat het ene waargebeurde verhaal na het andere opdiste, huisarrest gekregen van zijn echtgenote. Hij mag niets meer vertellen, hij mag niet meer op stap en de baron houdt zich daaraan. Maar zonder dat hij het wist, heeft een snoodaard zijn aangedikte verhalen genoteerd en gebundeld in een boek. Het is een enorm succes. Heel Europa lacht de baron uit, maar benijdt hem terzelfdertijd met zijn heldenstatus. Op een dag komt een reizende koopman in het dorpje waar hij het boek verkoopt. De dorpelingen zijn verbaasd. Er bestaat een boek over hun baron?! Een echt boek! Ze schenken de baron zijn eigen boek, en die is eventjes van zijn melk. Hij is trots, maar ook zwaar ontgoocheld. Die verhalen zijn overdreven —– dat van die kanonskogel is echt niet gebeurd! — of net veel te bescheiden. Van sommige was hij zelf vergeten dat hij ze heeft meegemaakt. Maar bovenal kan het niet dat zijn verhalen in een boek staan. Verhalen moeten verteld worden, pas dan komen ze tot leven. Maar vertellen mag én wil de baron niet meer doen. De koopman gelooft de dorpelingen niet en blijft erbij dat het fabeltjes zijn en dat de baron een verzonnen figuur is. Dat laten de dorpelingen zich niet zeggen en ze proberen hun geliefde baron alsnog naar de herberg te lokken. 

Na het afronden van het geweldige Sabels en Galjoenen, ging de tandem Jean-Luc Masbou en Alain Ayroles uiteen. Scenarist Ayroles pakte samen met Juanjo Guarnido alle stripliefhebbers in met Het Goud van de Zwendelaar. Met een soortgelijk thema doet tekenaar Jean-Luc Masbou dit kunstje moeiteloos over. Meer nog, deze De Baron is volgens ons erop en erover. Eat that! Naast bovenstaande rijke filosofische kwestie pakt Masbou immers uit met de straffe exploten van von Münchhausen. De baron past bovendien zijn verhalen voortdurend aan zijn publie aan. Aan de kok vertelt hij verhalen over kaaseilanden met brooddragende bomen. Bij de kapitein pakt hij uit met zijn Russische oorlogsavonturen, de tuinman krijgt het verhaal van de snelgroeiende erwtenplanten ingelepeld, enzovoort. En zo geeft de baron zijn publiek wat het wil horen. De zalige mengeling tussen waarheid en leugen, begeleid met de nodige mimiek, maakt zelfs het onwaarschijnlijkste geloofwaardig. Het allermooiste is dat Masbou voor elke anekdote een aparte tekenstijl hanteert. Van gravure over marionnettenspel tot een half vergaan perkament. Dit is grafische topklasse. De absolute sterkte van De Baron is echter tegelijkertijd haar zwakte. Na elk hilarische fabel zakt het verhaal eventjes in doordat de rode draad van de dorpelingen, die de graaf naar het dorpsherberg willen lokken, onderhouden moet worden. Hierdoor krijgen we helaas een soort herhalingsgevoel waarmee enkel Raoul Cauvin zaliger vlot wegkwam. Ach, het zijn details.

De Baron is een absolute ontdekking. Masbou balanceert moeiteloos tussen filosofie, poëzie en de vetst aangedikte verhalen die je ooit gelezen zal hebben. Of deze waar zijn of niet, maakt ons geen bal uit. Wat wel waar is, is dat 99% van de strips die ooit verschenen zijn nog niet aan de enkels komt van deze strip. Nah! Eat that! Kom mor ip!

WOUTER PORTEMAN