In het verborgene

Het onvermijdelijke is gebeurd. De familie die de imposante plantage van White Plain beheert, is versplinterd. De schok en het mysterie rond de dood van vader Henri Berthier hebben de familie minstens even ruw door elkaar geschud als de aanvang van de Amerikaanse Burgeroorlog. Sally, de vrouw des huizes, brengt haar leven van dag tot dag door, extreem in zichzelf gekeerd. Haar dochter Josephine heeft de dagelijkse leiding van de plantage op zich genomen, bijgestaan door Pete, de zoon van de voormalige opzichter. De mannelijke erfgenaam van de plantage, zoon Charles Berthier, draagt nog steeds het uniform dat even grijs en grauw kleurt als zijn recente familiegeschiedenis. Aan de andere zijde van het conflict is Mozes, de verdachte van de moord op Henri Berthier ingelijfd bij de troepen van hardliner "Abe". De oorlog brengt hen opnieuw samen, al dan niet klaar voor een nieuwe reeks onthullingen.

Het plot van Edouard Chevais-Deighton neemt geenszins gas terug ten opzichte van het vorige deel. Dit deel bevat evenveel vaart als het vorige. Chevais-Deighton en tekenaar Antoine Giner-Belmonte werken met een geheel eigen methode om die vaart aan te houden. Ze vermijden vertelkaders of vanzelfsprekende overgangen. Ze gaan eerder filmisch te werk. Hun personages komen elkaar tegen en vertellen elkaar hun voorbije belevenissen. Knap is de scène waarbij Mozes Charles een verhaal vertelt en Charles, die zich op bed bevindt, zich plots zijn vaders studeerkamer voorstelt. Of de personages schrijven elkaar brieven, waarbij de tekenaar het vertelde uittekent. De mooiste overgang is overduidelijk die via het druppeltje bloed. Allemaal voorbeelden van die extra dimensie, die alleen komt bovendrijven als de verstandhouding tussen woord en beeld goed zit.

Onze grootste vrees vooraf: zou het lukken om te blijven verrassen? Want laat ons eerlijk zijn, we dachten — zoals iedereen? — wel ongeveer een idee te hebben over de aard van die oude gebeurtenis die in het verborgene bleef. De scenarist heeft dat slim gestuurd, we zaten in de buurt, maar toch niet helemaal...

DIEDERIK VAN DE VELDE