Het borend scharniertje

We weten niet of het jullie opgevallen is, maar sinds Capricornus bij Le Lombard verschijnt, heeft hij een baard. Zo stond het ongetwijfeld in een clausule in zijn contract: Òvanaf heden zal ik het zo druk hebben, dat ik geen tijd meer zal hebben om mij te scheren. Ik zal dan ook mijn avonturen baardig beleven... En inderdaad, de meest toegankelijke Andreas-figuur, die zo sterk in Rork debuteerde dat hij later een eigen reeks kreeg, heeft het druk. We waren nog maar pas bekomen van het indrukwekkende einde in het vorige (dubbel)album en Andreas slaagt er alweer in om ons te vervoeren.

Na zijn confrontatie met het Concept, het totalitaire regime dat hij in het vorige deel naar de andere wereld hielp, beleeft Capricornus in dit album een op het eerste gezicht banaal avontuur. Hij komt ergens op het platteland terecht, bij een niet echt gelukkig koppel met een dochtertje Flore. De buurt wordt geterroriseerd door een eigenaardige familie met een homofobe pater familias, Konrad (hij lijkt trouwens zo weggelopen uit De Ouwe Blauwe-duivenstrips van François Walthéry en Raoul Cauvin), aan het hoofd. Niet alleen bij Konrad zit er een vijs los, ook bij zijn kleinzonen Luc en Momo is er een hoekje af. De ene racet niets ontziend met zijn trekker rond, de andere aarzelt niet om zijn pistool op Cap te richten, met de vinger aan de trekker.

Genoeg ingrediënten dus voor een scharnieravontuur, dat rustig voortkabbelt naar een einde waar Cap weer alles oplost. Maar dat is zonder nonkel Andreas Martens gerekend! Dit is alweer een album dat enkele keren kan herlezen worden en waar de mysteries subtiel het eerder eenvoudige verhaal omarmen. Het klassieke soapgegeven dat aan de basis ligt, verwordt onopvallend tot een origineel en magisch-realistisch drama. Bovendien is het einde letterlijk en figuurlijk een knaller. Ook met zijn tekeningen gaat Andreas het experiment niet uit de weg. Hij speelt met bladindelingen, zoals alleen hij dat kan en ongestraft mag. De blikken met wisselende emoties van de schietgrage Konrad, het geraffineerd afwisselen van verschillende camerastandpunten, vreemde perspectieven en als hoogtepunt het donkere silhouet van Konrad tegen de ondergaande zon, vullen het scenario knap aan.

Kortom, de nieuwe Andreas is inderdaad een scharnieralbum geworden, maar eentje dat zich moeiteloos in je geheugen boort. 

PETER D'HERDT