Gewoon gigantisch

In het vorige deel kwam tomboy Suzy op het pad van de aan zijn gewelddadige vader ontvluchte Huck en zijn zwarte lotgenoot Charley. Door de schuld van Huck werd Charley ten onrechte van moord beschuldigd en ter dood veroordeeld. Er staat nu een prijs op zijn hoofd. Huck heeft gezworen om Charley te redden, maar waar is hij en leeft hij nog wel? In het begin van dit afsluitende deel ondergaat Suzy een opmerkelijke transformatie. Ze speelt ten volle haar vrouwelijkheid uit. Niet alleen helpt het haar en Huck aan een gratis maaltijd, maar Huck is ineens stapel op haar. De in de bittere realiteit gegooide en tot het zwerversbestaan veroordeelde Huck heeft nog veel te leren, maar hij wint gestadig aan maturiteit. Dat komt absoluut tot uiting in de zoektocht naar Charley die 'm naar foute buurten en donkere bars leidt in zwarte milieus. Door de droom van Charley te volgen, komt hij in de buurt. En dan vallen er schoten. Er vinden afrekeningen plaats.

Als derde hoofdstuk in het drama volgt O'Boys een logische route. In dat opzicht kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de zoektocht niet meer dan een vehikel is voor Steve Cuzor om vooral de Amerikaanse periode van de jaren 1930 te schetsen en zoveel mogelijk interessante plaatsen aan te doen. Dat enthousiasme is voelbaar. De decors en de contrastrijke uitvoering, met veel machtige zwartpartijen, zijn een lust voor het oog. Cuzor zit hier Jean Giraud zelfs dicht op de hielen. Zijn gedecideerde, realistische tekenstijl is bovendien opvallend veelzijdig. Scènes met een aandoenlijk-grappige Huck wisselen zich moeiteloos af met taferelen waarin menselijk drama de bovenhand voeren. De sfeerschepping is gewoon gigantisch.

Er zijn sluimerende referenties naar Mark Twains Huckleberry Finn waarop O'Boys is gebaseerd. Cuzor en ouwe jeugdvriend Stéphane Colman (die Philippe Thirault vervangt als co-scenarist) maken er beslist geen trouwe romanadaptatie van dat als een juk wringt. Hun vrije aanpak resoneert perfect in de geest van de reeks. Midnight Crossroad vormt een mooie afsluiter.

DAVID STEENHUYSE