Gemiste kans

Zouden stripverzamelaars, maar ook andere verzamelaars soms een aangeboren gen hebben waardoor ze toch steeds weer opnieuw een vervolgdeel kopen om zo te voorkomen dat ze hun verzameling niet compleet hebben? Een nieuwe Storm doet dit verzamelaarsinstinct in ons weer ontwaken en hoewel er iedere week genoeg mooie uitgaven verschijnen, kopen we toch weer trouw de nieuwste Storm. Net zoals we dat met de vele andere reeksen in onze verzameling ook blijven doen. De ene keer met meer succes dan de andere keer. Gewoontedieren die we zijn, kopen we ook altijd bij dezelfde stripwinkel (steun de lokale economie) en de uitbater wijst ook nog fijntjes op dit verzamelaarsinstinct: “Je blijft Storm toch weer kopen omdat je geen gaten in je verzameling wilt hebben.” In de wetenschap dat hij gelijk heeft, lopen we richting de uitgang en verheugen ons stiekem toch op dat moment van ontspanning aan het einde van de week. Zo goed als onder Don Lawrence wordt het niet meer, maar de laatste Storm was zeker de moeite waard. Vooral die pikante onthulling van Roodhaar waren we niet vergeten, zou er in dit album weer een volgen?

Het verhaal begint met de aankomst van Stom, Roodhaar en Nomad op een wereld die lijkt op een soort shashlickspies, compleet met spies en al. Aangetrokken door de plaatselijke folklore trekken ze naar de kermis en plots duiken de mannen van Marduk, de Theocraat van Pandarve, en diens zwerfmoordenaar op. Na een wilde achtervolging ontsnappen de helden in een klassieke rode telefooncel. Storm draait een bijzonder nummer en meent de stem van Pandarve zelf te horen aan de andere kant van de lijn. We zitten al halverwege het album wanneer ze aankomen op de Archivaris, een onderzoeksschip dat eeuwige lichtbronnen onderzoekt. Het begint er serieus op te lijken dat we een klassieke Storm lezen. Prima tekeningen en een onderhoudend verhaal. Daarna vliegt het verhaal echter uit de bocht. Om een vergezochte reden vallen buitenstaanders het schip aan en volgen er scènes die eerder in een sciencefictionfilm thuishoren. De spanningsboog verslapt en behalve een knallend einde kabbelt het verhaal verder. Erg jammer, want dit is een gemiste kans. Na het lezen van het album kregen we het gevoel dat scenarist Rob van Bavel halverwege niet meer precies wist welke kant hij met het verhaal op wou. Hier zat veel meer in.

Mogen we trouwens nog en pleidooi houden voor de terugkeer van inkleurder Jorg de Vos? Zijn vakmanschap van de eerste albums met Romano Molenaar tilde de reeks naar een hoger niveau dan de huidige digitale inkleuring.

DAI HEINEN