Gebrek aan ambitie

Plots werd de bemanning van het ruimteschip gek. In een rotvaart richt de kapitein de neus van het schip loodrecht naar de rode planeet alsof hij het wou bombarderen. De sfeer aan boord is extatisch. Plots een knal, een enorme knal. Het ruimteschip is in een diepe oceaan terechtgekomen. De bemanning is meteen bruusk uit haar roes getrokken. Ze trekken hun overlevingspakken aan en verlaten de restanten van hun zinkende schip. Al snel worden ze aangevallen door enorme kwallen. Maar de beesten zetten de drenkelingen veilig af aan de rand van een atol. Honderden naakte mensen — ja mensen ! — wachten hen op. Ze verbergen geen wapens. Ze zijn de onschuld zelf. Het is één groot volk zonder leider. Het paradijs.

Onmenselijk heeft nu al de prijs van de beste cover van dit jaar beet. Met een prachtige lokale vernisdruk dwingt het elke stripliefhebber om dit blindelings te kopen. Ook wij waren onmiddellijk bedwelmd. De start van het verhaal zette ons helemaal op het puntje van de stoel. Dit zijn Dennis Bajram (Universal War) en Valérie Mangin (Luxley, De Gesel Gods, Alex Senator) op hun best. Ook de tekeningen van Thibaud de Rochebrune bevielen ons. De decors zijn machtig uitgewerkt en fantastisch ingekleurd. Ja, ja, dat is echt goed. Maar ergens halverwege raakten we uit onze roes. Plots zaten we in een möbiusring. Eenzelfde thema en scène werd, alsof we een De Blauwbloezen lazen, tot viermaal toe herhaald. Nauwelijks voegden de auteurs er elementen aan toe. Waarom bleven ze zo aan de oppervlakte? Ze hadden een paar fantastisch filosofische thema’s — Wat is de prijs van vrede? Is vrijheid fysiek lijden waard? — aangeboord, maar ze doen er nauwelijks iets mee. Ook de karakters van de bemanning blijven onderontwikkeld. Erger nog, het laat je koud wat er met hen gebeurd. En voor we het goed beseften, lazen we de rest van deze strip uit op automatische piloot. We genoten van de prachtig ingekleurde verpakking, van het ritme, de paginaopbouw, enzovoort maar het stuitende gebrek aan ambitie van de scenaristen ergerde ons. De prachtige epiloog kwam voor ons te laat. Hier zat zoveel meer in.

Het doet ons denken aan wat een universiteitsprofessor ooit tegen ons zei: "Kijk eens naar buiten. Welk kleur hebben de bladeren van de bomen?" "Groen, meneer." "Awel, kom eens terug als ze bruin zijn." We vonden hem onmenselijk, maar herpakten ons. Ook deze Onmenselijk zou een herkansing moeten krijgen. Het potentieel is er, maar de ambitie om die te benutten ontbrak.

WOUTER PORTEMAN