Een grote

"Some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon them." Julianus werd de grootsheid toegeschoven, en tegen wil en dank werd hij Caesar Augustus. Dat konden we lezen in de eerste vijf delen van deze uitmuntende reeks, waarin Ken Broedershet oude Rome op onnavolgbare wijze tot leven wist te wekken.

Nu Julianus deze macht heeft, wordt de vraag in deel 6 gesteld hoe hij daarmee zal omgaan. Want zoals Lord Acton al zei: "Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely. Great men are almost always bad men." Vrij vertaald: "Absolute macht corrumpeert absoluut."En je moet in de oudheid al ver gaan zoeken om iemand te vinden die machtiger is dan de Romeinse Keizer.

We kunnen als lezer het eenpersoonsleger Millius vergeven dat hij Eusebius moet uit de weg ruimen aangezien de lepe eunuch alles in het werk zet om Julianus te dwarsbomen, maar wanneer Julianus van de totale macht proeft, blijkt hij niet zo zuiver van hart te zijn als we dachten. Zelfs lijfarts Oribasius kan enkel machteloos toezien hoe Julianus niet enkel koppig de christenen (toen een jonge godsdienst) tegen zich in het harnas jaagt, maar zelfs langzamerhand dreigt te veranderen in al datgene wat hij bestreed.

Constantinus, Chnodomarius, Julianus, het onderscheid tussen de drie antagonisten blijkt dunner dan voorheen gedacht en wanneer Julianus uiteindelijk zichzelf ziet als gelijke van Alexander de Grote en zelfs een oorlogszuchtige blik richting het Oosten laat glijden, laat dit album ons achter, smachtend naar antwoorden.

Julianus bevindt zich op het scherp van de snee, Zal hij worden wat hij bevocht of zal hij de verlokkingen van de macht ontstijgen? Zoals steeds is het beste verhaal de interne strijd tussen goed en kwaad in de mens, en Broeders brengt alweer een meesterlijk getekend verhaal. Is er iets wat de man niet kan?

Opvallend in dit album is de grotere rol die Millius toebedeeld krijgt als Rambo uit de oudheid. Het personage wordt degelijk uitgediept, en krijgt zelfs een liefje dat het hem niet te gemakkelijk maakt. Ook het overwegend gele kleurschema is het vermelden waard. "Moet er nog zand zijn?" riepen we uit bij het ten onder gaan van Neshrakavan, verzwolgen door de aarde.

Een heel volwassen album, niet enkel door het onderwerp, maar ook door de manier waarop seksualiteit niet wordt weggemoffeld en integraal deel uitmaakt van het verhaal, zonder sensatie. De reeks is volwassen geworden, en we mogen hopen dat de uitgeefperikelen waarmee de reeks geplaagd geweest is nu definitief tot het verleden behoren.

Het beste wat Vlaanderen momenteel te bieden heeft op stripgebied verdient beter.

WIM DE TROYER