Dolfje Wehrmachtwolfje

We schrijven 1933. Een Duitse hotelier hernoemt zijn etablissement van Les joyeux Amis naar Chez Adolf. Naast een persoonlijke ode aan zijn eigen voornaam wil hij zo ook de nieuwgekozen kanselier Adolf Hitler extra in de bloemetjes zetten. Een van zijn logés is Karl Stieg. De man doceert taal aan de plaatselijke school en wil zich ver van het politieke gewoel houden. Toch ziet hij heel geleidelijk zijn omgeving overstag gaan: de nazipartij lokt steeds meer leden, onder zijn leerlingen dragen er meer en meer het uniform van de Hitlerjugend en de lokale Joodse winkelier wordt geboycot door de gemiddelde stadsgenoot, die zich alsmaar Arischer begint te gedragen. Ook binnen het leerkrachtenkorps vind je heel wat verschillende stromingen terug en iedereen lijkt schrik te hebben om verraden te worden door iemand uit zijn naaste omgeving. Via een van zijn collega’s raakt Stieg toevallig betrokken bij een communistische tegenreactie, maar zelfs dan lijkt het hele politieke spel volledig van hem af te glijden.

Als we met een moderne blik naar deze periode kijken, lijkt het ons soms moeilijk te geloven dat mensen toen rücksichtslos achter een of andere vlag wilden lopen. Daarom ook dat we de insteek van deze Chez Adolf zo sterk vinden. Niet alles is zwart-wit in een paar regels te vatten en er waren best wel wat mensen die met de juiste nuance naar de heersende opvattingen probeerden te kijken. Dat ze zelfs onder die moeilijke omstandigheden een eigen koers probeerden uit te zetten, is alleen maar lovenswaardig. De "Wir haben es nicht gewußt!" wordt zo een "Wir haben ernsthaft gezögert!"

Scenarist Rodolphe levert hier dus een uitgebalanceerd verhaal af dat misschien een betere tekenaar verdiende dan deze Ramón Marcos wiens tekeningen we over het algemeen niet iets te rudimentair vinden. Hopelijk steekt hij voor de volgende delen, 1939 en 1943, nog enkele tanden bij.

MARIO STABEL