De Gelaarsde Kat 2.0

Er was eens een vette kater, een moddervette kater, die alles had wat hij zich maar kon wensen. Zijn baasje, mevrouw de gravin, vertroetelde hem als geen ander. Hij kreeg hapjes, veel hapjes, werd dagelijks geborsteld en mocht lekker spinnen op de weelderige boezem van de gravin. Zijn leven was perfect. Op een dag mocht hij mee in de koets naar het koninklijke paleis. De zoon van de gravin ging er de hand vragen van de prinses. Naar verluidt was ze een grillig geval, maar ze zou ongetwijfeld in katzwijm vallen voor de schoonheid van de jonge graaf. Alles komt goed. De reis verliep voorspoedig tot er per ongeluk een gigantische reus op de koets trapte en die verpulverde. Alle inzittenden waren morsdood. Enkel de kat overleefde — negen levens, weet je wel. Maar zijn sprookjesleven was nu wel definitief uit. De moddervette kater moest nu zien te overleven in de echte wereld.

Scenarist David Chauvel (Wollodrïn, De 5 Rijken,...) weet al langer hoe je een prima verhaal vertelt. Hier draait en wentelt de Fransman het klassieke sprookje van De Gelaarsde Kat tot er iets heel leuks uitkomt. Onverwachte plotwendingen botsen lekker met de klassieke sprookjesingrediënten. Niet altijd blijft het hoge beginniveau aangehouden, maar dit sprookje met een serieuze twist blijft heel lekker weglezen. Bovendien is het cynische opportunisme van de kater een onuitputtelijke inspiratiebron.

Chauvel heeft met Sylvain Guinebaud (Detectives) een perfecte kompaan gevonden. Zijn karikaturale stijl bezit de uitbundigheid die het verhaal nodig heeft. Weidse gebaren, te ver opengetrokken ogen, perspectieven die net dat extra tikkeltje kikvors of te vogel zijn. Alles is er net over. Het past perfect bij de theatrale kater. Bij onze zuiderburen zijn op korte tijd drie goed onthaalde delen verschenen. We begrijpen perfect waarom.

Wij zijn gewoonweg gek op sprookjes met een hoek af. Deze Robilar hoort daar zeker bij. Miauwkes. Lekkerrrr.

WOUTER PORTEMAN