De Blauwbloezen 2.0

Een jaarlijks album van De Blauwbloezen is bijna zo vanzelfsprekend als de jaarlijkse passage van de Paashaas of Sinterklaas. Toch lag dat dit jaar een beetje anders. Raoul Cauvin kondigde namelijk aan dat hij ermee zou stoppen. Het volgend jaar te verschijnen album 64 zal het laatste zijn op zijn scenario. Intussen verschijnt alvast deel 65, op scenario van Caroline Roque en Bertrand Escaich alias BeKa en José Luis Munuera, die eveneens voor het tekenwerk instond.

We volgen William Howard Russel, journalist voor het Britse The Times. Zijn onbevooroordeelde blik op binnenlandse zaken wordt echter niet altijd geapprecieerd. Het komt de bazen van The Times dan ook even handig uit wanneer Abraham Lincoln de Britse krant vraagt om een verslag te maken van de Amerikaanse Burgeroorlog. Russel krijgt oude getrouwen Blutch en Chesterfield als lijfwachten mee. Op hun tocht ontmoeten ze Daisy, een jonge vrouw die met de moed der wanhoop een weeshuis tracht open te houden. De situatie laat niemand onberoerd, het verhaal van Daisy is schrijnend en een mooie getuigenis over de gevolgen van de oorlogssituatie. Het relaas van Russel in de krant is niet mals voor de beide partijen in het conflict. De Noordelijke legerleiding is hier niet mee opgezet, zij strijden immers voor de goede zaak. Er moet actie ondernomen worden...

De Blauwbloezen teert reeds van het allereerste album op een aantal ingrediënten. De tweestrijd tussen Blutch en Chersterfield. De ene pacifist, de andere militair in hart en nieren. Anderzijds wordt er steeds rond een specifiek thema uit de Burgeroorlog gewerkt dat doorgaans redelijk historisch correct is. De tijdsgeest en de mentaliteit van mensen en officieren wordt hierbij karikaturaal uitvergroot, wat vaak tot komische toestanden leidt. Wie de reeks leest, krijgt een vrij mooi beeld van de Amerikaanse Burgeroorlog, wat op zich al een prestatie is. Aan BeKa en Munuera om zich hier in te nestelen.

Scenariogewijs is dit album geen half werk geworden. Russel wordt doodserieus neergezet en doet doorheen het album wat hij moet doen: vriend en vijand een geweten schoppen. De ontmoeting met Daisy en haar weeshuis is aangrijpend en doet je even vergeten dat je een album van De Blauwbloezen aan het lezen bent. Nooit waren Blutch en Chesterfield zo tastbaar en zo menselijk. Toch ligt humor nooit ver om de hoek, weliswaar een pak subtieler en iets minder kolderiek. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat dit van het beste is dat we tot nog toe gelezen hebben van De Blauwbloezen... Dan hebben we het nog niet over het tekenwerk gehad... Munuera zet zijn eigen tekenstijl neer en legt hier en daar humoristische accenten. Nergens voelt het aan als een echte stijlbreuk met het werk van Willy Lambil, eerder een versie 2.0. Achtergronden worden met meer detail afgewerkt en de actie is net dat beetje flitsender.

Stiekem hopen we dat dit geen eenmalig gegeven wordt. Het eindresultaat van deze samenwerking is namelijk een album dat zich zonder scrupules bij de betere van de reeks mag voegen.

JACKY CORNELIS