Alweer een kutstrip

"De zilvermeeuw. Als een duif een vliegende rat wordt genoemd, dan is de zilvermeeuw een vliegende crackjunk. Wat een akelig teringbeest. Duiven zijn dom, maar nog enigszins onschuldig. De zilvermeeuw geeft geen fuck. Heb je iets dat je kan opeten? Dan ben je een target."

Aan het woord is Jan-Willem Spakman aka Wimpie. Met Kutbeesten brengt de Stripschapwinnaar van de Bronzen Kroontjespen voor Jong Talent een nieuwe bundeling uit van zijn leipe commentaargrappen over onze wonderlijke fauna. Het concept is even eenvoudig als geniaal. Spakman geeft als een vervelend adoptiekind van Hans Teeuwen en Sir Richard Attenborough ongezouten commentaar over enerzijds de meest wonderlijke én anderzijds ook de meest alledaagse dieren van onze planeet. Het resultaat is een mix van rabiate bewondering gecombineerd met oprechte walging. In één beweging haalt hij elk groen snobisme van Animal Planet-verslaafden, vogelaars en andere gepassioneerde dierenliefhebbers onderuit. Terzelfdertijd voel je dat zijn tirades recht uit de ondergrond, gevoed door kratjes geïmporteerde Cara-pils en vervallen Aïki Noodles, fake zijn. We kunnen totaal fout zijn, maar heel diep onder die ruwe bolster, lijkt Wimpie ons een stiekeme beestjesnerd. Hoe dan ook, je leert flink wat bij over en dankzij die kutbeesten.

Herken je bovenstaande tekst? Dat klopt. Het is nagenoeg een kopie van onze vorige recensie van Kutbeesten. Het leek ons een mooi eerbetoon, want Spakman doet voor ons net hetzelfde. Kutbeesten deel 2 is een doorslagje van zijn vorige Kutbeesten, alleen nog fokking harder, Hollandser en helaas ook nog steeds te repetitief. Als je de bundeling na elkaar leest, is de verrassing er te snel af.

We raden de lezers dan ook aan uiterst spaarzaam om te springen met deze Kutbeesten. Met één kutbeest per dag kom je die dag al blijgezind door. Zijn die beesten dan toch nog ergens goed voor.

WOUTER PORTEMAN