Als gegoten

De trollen vieren feest, maar een naderende meteoriet, een grote vuurbal in het zwerk, dreigt de feestvreugde te verstoren. Met een intense inspanning uit haar onuitputtelijke scala aan magische krachten lukt het Waha de meteoriet een halt toe te roepen door de val letterlijk te pauzeren. Echter hangt niet alleen de meteoriet bewegingsloos boven het trollendorp, ook de trollen zelf staan stokstijf. Alleen de kleine Tyneth en de oude tovenaar Waderëh, die net een vals gebit uitvond, ontspringen de dans. Op aangeven van Waderëh trekken ze de hoge bergen in om een sneeuwdraak te zoeken die de vurige meteoriet kan uitblazen. En zo belanden Waha en Tyneth in een ski-oord waar ze een oude bekende tegen het lijf lopen.

Waha krijgt deze keer wat meer om het lijf dan het bontvelletje waarin ze door het leven huppelt, springt en zwiert. Het verhaal zelf heeft als vanouds weinig om het lijf, maar dat stoort geenszins. In elk album verweeft Christophe Arleston een bepaald hoofdthema (in dit geval skiën en een beetje de klimaatopwarming, in het vorige album nog de kunstwereld) met ongebreidelde fun, milde schokeffecten, zwierige actie en een stout vleugje sexyheid. Het is een combinatie die Jean-Louis Mourier als gegoten zit. Voeg daar nog de aantrekkelijke inkleuring van Claude Guth aan toe en dat levert wederom een album op dat prettig wegleest, maar daarom nog geen grootse indruk nalaat. Arleston kiest duidelijk voor een hoog entertainmentgehalte.

DAVID STEENHUYSE