Alex, waer bestu bleven?

Derde eeuw voor Christus. Na de dood van Alexander de Grote komt zijn wereldrijk in handen van zijn generaals, de zogenaamde diadochen, die verschillende oorlogen uitvechten om de beste brokken binnen te halen. In Egypte heerst er onder het regime van de Ptolemaeën een relatieve rust en bloeit het land verder op. Bij het sterfbed van zijn vader zweert Hotep dat hij als nieuwe hogepriester van Amon de job ter harte zal nemen, ook al is er een geduchte concurrentie vanuit het Griekse godenpantheon. In de loop van de drie verhalen uit deze integrale zal de jonge Hotep geconfronteerd worden met heel wat intriges en politieke kuiperijen.

In het eerste deel, De Kopiist van Karnak, krijgt Hotep het aan de stok met de nieuwe Griekse gouverneur Demeas. Die zuigt de lokale bevolking uit met nieuwe torenhoge belastingen, maar zorgt ervoor dat er heel wat goud aan de eigen vingers blijft plakken. In De Glorie van Alexander wordt de graftombe van de veldheer ontheiligd en moet Hotep aan de slag om alles terug in orde te krijgen om de nakende kroning van de nieuwe farao in goede banen te leiden. En in het afsluitende deel, De Ceders van Libanon, wordt hij naar Fenicië gestuurd om cederhout in te slaan voor de restauratie van de grote tempel in Karnak.

Toen we deze integrale van De Farao’s van Alexandrië zagen, waren we onmiddellijk gefascineerd door de gedetailleerde uitwerking van de tempel op het voorblad. We waren ooit in Karnak, maar we konden ons toen amper voorstellen dat dit bouwwerk er ooit zo prachtig moet uitgezien hebben. Toen we echter aan de lectuur begonnen, ging ons intern Jacques Martin-alarm al snel serieus in het rood: veel opgeblazen tekstballonnen, bordkartonnen figuren zonder al te veel mimiek en een scenario met vreemde plotwendingen en hobbelende overgangen. Misschien geen verrassing als je weet dat Rafael Moralès ooit nog in Martins studio meewerkte aan verhalen van Alex en De Reizen van Alex en na zijn passage daar vanaf 2007 aan deze eigen reeks is beginnen tekenen.

Het staat buiten kijf dat Moralès een fantastisch tekenaar is die zich goed gedocumenteerd heeft voor deze trilogie. In zijn decors en gebouwen haalt hij zonder twijfel het niveau van een Gilles Chaillet (Vasco), die met zijn monnikenwerk in Dans la Rome des Césars een ijkpunt is voor alle striptekenaars die in hun werk een historisch decor willen neerpoten. Moralès’ personages missen jammer genoeg elke diepgang en zijn vaak onderling inwisselbaar. En hoewel de scenario’s beter worden per deel, was de inbreng van een script doctor zeker geen overbodige luxe geweest. Zo blijft er eigenlijk vooral een mooi koffietafelboek over, zo eentje dat uitnodigt om te kijken, niet om te lezen.

MARIO STABEL