Leen Vandersteen (86) overleden

Peter Van Gucht, huidig scenarist van Suske en Wiske en De Rode Ridder, twee creaties van Willy Vandersteen, reageerde op Facebook met onderstaande foto en bericht.

"Hoeveel mensen ken je die je leven ingrijpend hebben veranderd? Die je de job van je leven gaven? Je intens gelukkig maakten?

Lieve Leen, ik weet nog precies waar ik was toen ik het telefoontje kreeg waarin je vroeg of ik de scenario’s voor Suske en Wiske wilde maken. Ik was verrast, verbaasd, vereerd, ontroerd en ongelofelijk blij. Voor mij voelde Suske en Wiske aan als thuiskomen. Ik knijp me nog elke dag in de arm voor de kans die je me toen gegeven hebt. Dat ik vandaag na twintig jaar nog steeds in de voetsporen van jouw vader — mijn held — mag lopen, heb ik aan jou te danken. Ja, je was de chef maar dat voelde zo niet. Je kon streng zijn — terecht — en Wiskes wil was wet, maar dat leiderschap voelde meer aan als van een moeder dan van een directeur. Je droeg ons — de studio — een warm hart toe en je kwam voor ons op, ook op moeilijke momenten. Jij begreep als geen ander hoe hard je moet werken om een plezante SusenWis in elkaar te boksen en dat we dat elke keer opnieuw probeerden, daar met alle plezier een stuk van ons leven aan gaven. Daarom bleef je ons loyaal. Ook dat zal ik niet vergeten.

Je was de rots in de branding voor de reeks. Ja, wij waren de medewerkers van de Studio, maar dat stelde niet zoveel voor. Het was pas als jij ergens binnenkwam dat ieders kinderogen begonnen te stralen. Kijk, de dochter van Mijnheer Vandersteen. En als jij dan in die hoedanigheid het woord nam, hing iedereen aan je lippen. Charisma, uitstraling en intelligentie. Je zuchtte wel eens dat het tijd werd dat wij die speeches zouden overnemen, maar eerlijk, zo kon ik dat niet.

De laatste jaren liet je de Studio uiteindelijk toch meer en meer over aan anderen. Maar loslaten was niet makkelijk had ik de indruk. Het ging dan ook om iets dat je meer dan na aan het hart lag. We zagen elkaar nog weinig en hoe vaak heb ik niet gedacht, ik spring in de auto en ga eens een goeiedag zeggen. Het kwam er maar niet van. En nu kan het niet meer.

Ik ga je missen, Leen. Het enige wat ik kan doen en zal doen — zolang ik iets in het universum van Vandersteen mag betekenen — is jou via dat dekselse Wiske levendig houden.

Rust zacht.

Peter.

Voormalig Suske en Wiske-tekenaar Luc Morjaeu kroop kort in de pen voor een reactie. Die pen hanteerde hij des te meer voor een tekening met Leen als knipogend Wiske, zoals het personage op het eind van elk avontuur doet. Deze prent komt uit een ouder album van Suske en Wiske.

"Ach, Leen, dat was schrikken toen ik zondag dat telefoontje kreeg. In de vele jaren dat we samen werkten, was het steeds een plezier om je te zien. Niet alleen omdat je de dochter van Willy Vandersteen was, maar vooral omdat je een mooie en lieve vrouw was. Met het hart op de juiste plaats, voor Suske en Wiske, maar ook voor Peter en mij. Eind vorig jaar hebben we nog lang gepraat en daar ben ik blij om. Die middag kan ik toevoegen aan de vele fijne herinneringen aan jou. Het ga je goed, daarboven."

Charel Cambré, de tekenaar van de Suske en Wiske-spin-offreeksen Amoras en De Kronieken van Amoras, deed ook zijn duit in het zakje als eerbetoon.

Marc Legendre mijmert terug over het ontstaan van Amoras en commentaren die daarop volgden, met een treffende reactie van Leen.

"Een anekdote. Het is 2012, Charel en ik krijgen de opdracht om Amoras te maken. We zijn euforisch, trots en onzeker tegelijk. We beseffen dat er van alles mis kan gaan en zijn bang om de erfenis van Willy Vandersteen te verkwanselen. Schoorvoetend begin ik aan het scenario, aarzelend begint Charel te tekenen. Het voelt alsof de Meester over onze schouders meekijkt. Is dit oké, gaan we niet te ver, mag dit wel...? Wekelijks worden onze vorderingen voorgelegd aan 'de erven'. Woordvoerster van 'de erven' is Leen Vandersteen. Met een bang hartje wachtten we haar reactie af. Die is anders dan we verwachtten. 'Ja mannen, jullie mogen iets met Suske en Wiske doen, besef wat dat betekent en laat dan ook wat zien, hé zeg.' Volgens Leen Vandersteen zijn we te braaf, gaan we niet ver genoeg en mag het shockeren. Zo leren we Leen Vandersteen kennen als 'n stoutmoedige kapitein met lef.

Jaren later sta ik naast Leen Vandersteen als het eerste deel van Amphoria (de Franse Amoras) wordt voorgesteld. Een journalist vindt dat het geknipte moment om haar enkele negatieve commentaren onder de neus te wrijven. 'Er wordt meer dan eens gezegd dat uw vader zich omdraait in zijn graf', grijnst de reporter triomfantelijk. De immer charmante Leen Vandersteen kijkt de sukkel minzaam aan en zegt: 'Ach, als mijn vader was blijven leven, had hij dit al lang zelf gemaakt. Dat weet iedereen die hem écht gekend heeft.'

Leen Vandersteen, 'n Wiske in hart en ziel en une Grande Dame. Ze zal vreselijk gemist worden."