De genomineerden voor de Grote Prijs van Angoulême

Na de eerste stemronde, waarbij alle in Frankrijk publicerende stripmakers hun favoriete collega's mogen nomineren, kwamen er drie topfavorieten uit de bus die kans maken op de Grote Prijs van Angoulême. Voor het eerst in het bestaan van het internationale stripfestival gaat het om drie vrouwen. De Franse auteurs Pénélope Bagieu en Catherine Meurisse nemen hun nominaties van vorige keren mee, terwijl de Canadese undergroundtekenares Julie Doucet voor het eerst genomineerd raakt.

In de tweede ronde maken diezelfde in Frankrijk publicerende tekenaars nu uit wie van de drie de hoofdvogel afschiet. De editie van 2022 is een uitgestelde versie die doorgaat van 17 tot 20 maart. De winnares zal volgend jaar de president zijn van de vijftigste editie en mee haar stempel mogen drukken op de samenstelling van het programma. Ze krijgt ook zelf een grote overzichtsexpo.

Catherine Meurisse was als cartoonist werkzaam voor diverse bladen, onder meer Charlie Hebdo. Na de aanslag op de redactie schreef en tekende ze de gebeurtenissen van zich af in het bekroonde La Légèreté. In de strip Les Grands Espaces vertelde ze over haar jeugdherinneringen op het platteland. Met het op een tekst van Alexandre Dumas gebaseerde Delacroix sloeg ze een brug tussen de schilderkunst en haar eigen activiteiten. In haar meest recente album, La Jeune Femme et la Mer, stelt ze vragen over de mens in de natuur en diens relatie met kunst om dat beter te bevatten.

Ook Pénélope Bagieu behoort tot het genre van introspectieve stripmakers. Ze raakte in Frankrijk bekend met een stripblad over dagelijkse dingen. In haar Wereldwijven voerde ze belangrijke historische vrouwen op, wat inmiddels leidde naar vele vertalingen, een bekroning met een Eisner Award en een tekenfilmreeks. In 2020 bewerkte ze de Roald Dahl-roman De Heksen als Sacrées Sorcières. Met haar recente album Les Strates begaf ze zich op het autobiografische pad in de vorm van een intiem dagboek waarin ze over haar puberteit en haar trauma's vertelt. Ervaringen liggen in de lijn van wat de #metoo-beweging aankaart.

Ook Julie Doucet behoort tot een feministische strekking van auteurs die met belangrijke thema's in de weer zijn. In haar eigen fanzine Dirty Plotte vertelde ze al vanaf 1991 over haar leven, dromen en angsten met vaak voorkomende onderwerpen als seks, geweld, menstruatie en man/vrouw-kwesties. Tot 1998 verschenen twaalf delen. Dat leidde naar diverse albums. Na enkele reizen legde ze zich meer toe op diverse plastische kunsten, zoals collage, poëzie en fotoromans, in bescheiden oplages. Rond 2006 hield ze strips voor bekeken omdat ze dat compleet beu was geraakt, mede omdat ze er onvoldoende geld mee verdiende. Over haar werk verscheen een essayboek, Little Cunt: The Graphic Work of Julie Doucet.

Tijdens de eerste stemmingsronde gooiden diverse tekenaars hun unieke code om te mogen stemmen te grabbel op sociale media voor de eerste de beste volger die in hun naam wou stemmen. Daarmee protesteerden ze tegen het elitair geachte karakter van het festival van Angoulême waarbij hun eigen favoriete auteurs nooit een kans lijken te maken om te winnen. Het gaat dan specifiek om tekenaars en scenaristen die de populaire strip vertegenwoordigen of grote namen uit de klassieke Franco-Belgische school.