3 nieuwe projecten voor auteurs van RIP

Microbe bereidt de delen 5 en 6 in vertaling voor van RIP, de trashy thriller van Julien Monier en Gaet's. Die zouden allebei in het eerste kwartaal van 2024 moeten verschijnen, maar concreet is dat nog niet. De uitgeverij peilde onder stripspeciaalzaken ook naar bestellingen voor eventuele herdrukken van de nagenoeg uitverkochte eerste delen.

Wij kijken al even verder, want nu de zesdelige reeks in het Frans is afgerond, hebben de auteurs maar liefst drie gezamenlijke projecten op stapel staan, waaronder twee bewerkingen van romans. We stellen ze hieronder aan je voor.

Fan Man (zie afbeelding), eind 2024 te verwachten bij Petit à Petit, de Franse uitgever van RIP. Bewerking van de roman The Fan Man door de Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle, in 1974 vertaald als Laat Maar Waaien. Kotzwinkle schreef ook de romanbewerkingen van films als E.T. en een vervolg waarin de alien naar zijn thuisplaneet terugkeert, Superman III en hij schreef het scenario van de film A Nightmare on Elm Street 4. Over het oorspronkelijke boek: "Laat Maar Waaien is het fantastische, absurde verhaal van een hippe outcast die vijftienjarige meisjes ronselt voor het Liefdeskoor, zich omgeeft met Japanse batterijventilators en Chinese papieren waaiers en een onvoorstelbare hoeveelheid andere, onzinnige zaken. In zijn weergaloos taalgebruik schildert William Kotzwinkle het wereldje van deze 'hippie', een jongen barstensvol Grote Plannen, die zich zeer gelukkig voelt in zijn abominabele leventje en eigenlijk alles en iedereen laat waaien..." Monier heeft al een derde van de 125 strippagina's getekend.

Ensemble, On Aboie en Silence (Samen Blaffen We in Stilte), een one-shot voor uitgeverij Dupuis naar de autobiografische roman uit 2020 van de Franse rapper, acteur en schrijver Gringe, het pseudoniem van Guillaume Tranchant die opgroeide met een broer die aan schizofrenie lijdt. Over die roman: "Er stond een enorme eik bij de jongenstoiletten, waarop ik de achterwaartse trappen van de Ridder van het Licht nadeed, om een signaal af te geven aan vergeetachtige mensen die misschien met je aan het rotzooien waren. Er kon je niets gebeuren. Je had een broer in de grote competities, die theoretisch de beginselen van karate beheerste en die voor je zorgde. In theorie. In de praktijk liet je als bodyguard soms te wensen over. Twee broers, de ene openhartig, de andere woedend. Hun ouders gaven geboorte aan de perfecte antithese. Als Thibault ervoor gaat, berekent Guillaume. Als Thibault valt, verbergt Guillaume zich. Risico's nemen versus het voorzorgsprincipe. De liefde voor risico versus de kunst om nooit te verliezen. In 2001 werd bij Thibault schizofrenie vastgesteld. Daar kan een Ridder van het Licht niets aan doen. En het schuldgevoel, de behandelingen, de schaamte, de visioenen, de liefde, de reizen, de lach, de muziek en de hoop. Dus Thibault stemde ermee in om zijn gekke verhalen te delen, en zijn stemmen voegden zich bij die van zijn broer. Ze vochten een strijd tegen een ziekte die alle kwaden, clichés en lasten bevat. Gebaseerd op een universele tragedie hebben ze een boek samengesteld waarin pijn en melancholie samengaan met de meest levendige tederheid."

En opnieuw voor Petit à Petit maken Julien Monier en Gaet's een andere reeks, een thriller die zich afspeelt in het Hoge Noorden. En opnieuw trashy zoals hun succesreeks RIP.