We Mogen Niks Meer Zeggen

We Mogen Niks Meer Zeggen is een 48 pagina's tellend essay van Lectrr waarin de cartoonist als ervaringsdeskundige zijn visie op de veranderende wereld om zich heen deelt. Daarbij passen ook zijn klanten (allerlei tijdschriften) zich aan, met manifeste gevolgen voor wat een cartoonist beroepsmatig nog kan/mag uitvoeren. "Eerst mocht je om alles lachen, daarna mocht er niks meer. Of was het andersom?" 

We Mogen Niks Meer Zeggen is een essay over humor, vrije meningsuiting, censuur en haatspraak, "een verslag uit de loopgraven" waarin vrije meningsuiting net zo goed resulteert in dreigmail, politiebescherming en woede van China omwille van zijn cartoons.

En ook: "Waar kun je nog mee lachen in een wereld waarin feiten er vaak niet meer toe doen en waarin steeds meer mensen zich lijken terug te trekken in hun eigen gelijk, om uiteindelijk alleen nog zichzelf of gelijkgestemden te tolereren? Kreeg hij zelf met censuur te maken? Mag hij met alles lachen? Of doet hij aan zelfcensuur? Te vuur en te zwaard verdedigt hij de vrije meningsuiting, maar hij stelt zich ook de vraag: is die absoluut? Mogen we inderdaad niks meer zeggen? Of juist wel?"

Lectrr: "Vrije meningsuiting is niet langer een monoloog, voor het eerst wordt het meer en meer een dialoog. Ook dit boekje is geen monoloog maar een dialoog. Stel het in vraag, val het aan en spreek het tegen. Het is een manifest voor humor, voor creativiteit en een liefdesverklaring aan de vrije meningsuiting. Zaag de poten onder zijn stoel vandaan."