Levensfase(s)

Levensfase(s) begint in de kraamkliniek met een aanmoediging om te persen tot een baby van drieënhalve kilo, Arthur, ter wereld komt. Er volgen dan een tachtigtal pagina’s waarop elke pagina telkens een nieuw levensjaar van Arthur belicht. Het zijn vaak rake beschouwingen of typische gebeurtenissen die algemeen geassocieerd (kunnen) worden met die levensfase in kwestie. Zo zien we bij jaar 1 de moeite die moeder zich getroost om het kind te leren spreken door lettergrepen te hakkelen. Bij jaar 6 vertelt de mama aan Arthur dat hij een nieuwe papa krijgt, want de vorige is “ervandoor met een vrouw die jonger is en minder slim dan mama”. Zijzelf vindt een oudere en rijkere papa voor Arthur. Op jaar 13 wil de nieuwe papa Arthur even de les lezen waarop deze helemaal niet wil luisteren omdat hij zijn echte vader niet is. We zien Arthur verder opgroeien, studeren, een baan zoeken en op jaar 25 het bed delen met een partner waarbij de minder romantische kleinigheden van het leven worden opgemerkt, zoals een beetje kwijlen en snurken. Op jaar 30 gaat Arthur vader worden en moet zijn mama even rillen bij het toekomstbeeld oma te worden. En zo gaat het door: zijn jonge dochter wordt een flinke vrouw en bij Arthur beginnen ouderdomskwaaltjes de kop op te steken om (spoiler alert) uiteindelijk op jaar 78 te belanden in een urne van drieënhalve kilo.

Tekeningen en scenario zijn van James, het pseudoniem van de Franse stripauteur Laurent Percelay, vooral bekend van de reeks Dans Mon Open Space. Er werd nog niets van vertaald in het Nederlands. Dit album verscheen in 2021 als Anatole(s). Het is een album dat je met de glimlach afsluit. De tekenstijl van James is eerder eenvoudig — ogen als puntjes en mond vaak een streepje bijvoorbeeld — maar toch met de nodige emoties en een zachte inkleuring. Zowel de tekeningen als het ludiek filosofisch maatschappijbeeld doen ons een beetje denken aan de geweldige Mafalda van Quino.

Dit album (en de andere van James) verdient meer aandacht en bekendheid.

JAN GOFFIN