Gevangen

We schrijven augustus 1754. In Noord-Amerika staan Britten en Fransen neus tegen neus in een zoveelste oorlog tussen beide grootmachten. Dit conflict zou later de naam French and Indian War krijgen. De inzet zijn de Ohio Territoria en het enorme handelspotentieel in de noordelijke regionen. Beide partijen hebben verdragen gesloten met de indianenstammen en sleuren zo ook de inheemse stammen mee in de oorlog. In New Hampshire, niet ver van het meest noordelijk gelegen Britse fort, wonen James en de hoogzwangere Suzanna met hun gezin in de wildernis. De verhoudingen met de Abenaki-indianen zijn niet altijd even vreedzaam. Dankzij de handel weet James echter een verstandhouding op te bouwen. Groot is de verbazing dan ook wanneer een bende Abenaki's het huis van James overvalt. Suzanna’s vader, die officier is in het Britse fort, snelt te hulp maar komt te laat. Het gezin en hun buren worden afgevoerd richting Frans grondgebied. Enkel hun oudste zoon Sylvanus weet uit de handen van de indianen te blijven. Het wordt geen eenvoudige tocht voor de hoogzwangere Suzanna. Bovendien stoort Suzanna zich enorm aan de passiviteit van James, die enorm lijkt te berusten in zijn lot en dat van zijn gezin. Wil hij dan niet overleven? Wil hij niet ontsnappen? Wat voeren de indianen in hun schild?

Scenarist Benoît Rivière kiest duidelijk voor een hoog verteltempo. De ene gebeurtenis rolt naadloos door in de volgende. Actiescènes worden afgewisseld met rustmomenten waarin we dan weer meegesleurd worden in de psyche van de gevangenen en de terreur waaraan zij blootgesteld worden. Wie het werk van George Fenimore Cooper (De Laatste der Mohikanen) of De Pioniers van de Nieuwe Wereld van Jean-François Charles en Ersel kan appreciëren, zal zich in Gevangen zeker en vast ook kunnen vinden. Zowel de thematiek als de sfeer uit voorgenoemde werken is deels terug te vinden in Gevangenen.

Het eerder klassieke, maar niettemin realistische tekenwerk van Olivier Ormière kon ons wel overtuigen. Al dient hierbij toegevoegd te worden dat het de inkleuring van Silvia Fabris is die het geheel een niveau optilt!

Over heel de lijn geslaagd dus. De hamvraag "Hoe gaat dit verder?" is op zich al voldoende om ons reikhalzend naar het vervolg uit te laten kijken. Ook 2022 belooft weer een mooi westernjaar te worden...

JACKY CORNELIS