Moeizame werkwijze nekte Frans-Japanse samenwerking aan Mijn Jaar

Op 11 februari 2017 overleed de Japanse auteur Jirô Taniguchi. Behalve heel wat gewaardeerde one-shots en tweeluiken, die ook in vertaling verschenen, liet hij het onvoltooide Mijn Jaar na. Die reeks was de eerste strip die hij in kleur maakte en specifiek voor een Europees publiek op scenario van Jean-David Morvan. Maar waarom werd deze reeks zomaar stopgezet? Het eerste deel verkocht niet zo goed, dat is waar, maar uitgeverij Dargaud lag niet aan de basis van de stopzetting.

Mijn Jaar 1: Lente verscheen in 2010 en heeft het achtjarige, schattige meisje Capucine in de hoofdrol. Ze heeft het syndroom van Down en vooral haar vader lijkt haar handicap moeilijk te accepteren. Dat levert de nodige spanningen op. Bovendien kan ze niet langer blijven op de gewone school waar ze naartoe gaat.

Morvan leerde Taniguchi in 2002 kennen in Japan, in het gezelschap van een delegatie van uitgeverij Kana. De ontmoeting verliep hartelijk en de tekenaar drukte zijn wens uit om een familieverhaal te maken dat zich afspeelt in Frankrijk. Hij had al enkele synopsissen van andere scenaristen gekregen, maar geen enkele beviel hem. Morvan begreep dat het dagelijks leven een deel moest uitmaken van het verhaal, dus maakte hij het persoonlijk. Het is weinig bekend dat Taniguchi's oudste dochter zelf een mentale handicap heeft. Morvan wist dat omdat Taniguchi er enkele keren over had verteld. De tekenaar keurde het voorstel voor een verhaal over hoe een kindje met het syndroom van Down de wereld om haar heen ervaart goed en hij kon aan het werk.

Als voorbereiding trokken Morvan en Taniguchi tien dagen lang rond in Normandië en Reims zodat de Japanner vertrouwd zou raken met het decor en Franse gewoonten en gebruiken. Taniguchi stond erop het verhaal in Frankrijk af te laten spelen en dat vormde meteen het grote probleem wanneer hij terug in Japan begon te tekenen. Als er in het scenario stond geschreven: "ze gaan aan tafel", wist Taniguchi amper wat er op die tafel stond. Hij had foto's nodig voor nagenoeg elke prent. Deze weinig productieve werkwijze lag mee aan de basis voor de stopzetting. Morvan schreef nog wel verschillende versies van deel 2, zo veel versies dat hij de tel kwijtraakte. Hij bezocht zelfs nog een instituut voor mentaal beperkte kinderen. Zijn laatste versie stuurde hij in 2012 naar Taniguchi die "het eens zou bekijken".

Ondertussen riep Taniguchi een andere oorzaak in om het bedoelde vierluik op een lager pitje te zetten. Op 11 maart 2011 vond er een zware aardbeving plaats in Japan. In een later interview uit 2015 gaf hij toch toe dat de afstand tussen de woonplaatsen van beide auteurs en enkele vertaalprobemen het hem heel moeilijk maakten. Door het lange wachten rezen er bovendien conflicten tussen Taniguchi en Morvan die hun verstandhouding aangetast zagen. Er waren frustraties bij beide heren. Uiteindelijk hield Taniguchi het erop dat er niet onmiddellijk een vervolg is voorzien tenzij er een goede oplossing zou komen om de moeilijkheden op te lossen in een vorm waarbij hij zich naar eigen zeggen "vrijer kon voelen".

Hoe het verder met Capucine verloopt, zullen we dus nooit te weten komen.