Verlengd verblijf

En plots stonden daar de beroemde woorden "wordt vervolgd..." onderaan bladzijde 48. Zou Memphis geen tweeluik worden? Scenarist Rodolphe had blijkbaar wat meer bladzijden nodig om zijn bevreemdend verhaal te vertellen. We waren alleszins met een bang hart aan De Dode Stad begonnen. Want hoe vaak is het al voorgekomen dat na een boeiend, maar vele vragen oproepend eerste deel de ontknoping ronduit ontgoochelend was?

Van een teleurstelling is vooralsnog geen sprake. En zo kunnen we genieten van een verlengd verblijf in Memphis dat al een halve eeuw lang in de jaren 1960 is blijven steken. Technologische vooruitgang bestaat niet, auto's, kleding en huizen zien er decennia hetzelfde uit. En merkwaardig genoeg is er nergens iemand te vinden die het stadje ooit al eens verlaten heeft. Na de mysterieuze gebeurtenissen in het eerste deel gaan journalisten Louis en Roosevelt, samen met de nymfomane Kate, verder op onderzoek uit.

Louis en Roosevelt blijven op vreemde zaken stoten, maar gelukkig licht Rodolphe al een tipje van de sluier op. Alleen wat jammer dat hij hiervoor een mystiek hulpmiddeltje nodig heeft en dat de cover al iets te veel verklapt. De tekeningen van Bertrand Marchal zijn misschien wat saai, toch is hij erin geslaagd om het stadje de juiste jarenzestigsfeer mee te geven door zijn verzorgde decors en dankzij de geslaagde inkleuring van Sébastien Bouet.

Ondanks wat kleine mankementen zorgt De Dode Stad weer voor een halfuur spannend leesplezier. Maar de reeks als geheel zullen we pas kunnen be- of veroordelen na de afsluiter waarop het hopelijk niet te lang wachten is.

JEROEN FRANÇOIS