Strip met de klasse van lakschoenen

Het is 1995 en Johnny Depp zit in de problemen. Op het witte doek welteverstaan. Hij wordt gechanteerd. Het begin van de oplossing voor zijn probleem vindt hij bij een schoenpoetser, want die zien de hele omgeving en vallen zelf nauwelijks op. Die laatste karakteristieken gelden zeker ook voor de Bootblacks (schoenpoetsers) van de jaren 1920-1930. Of ze ook problemen oplossen, is een andere vraag. Bootblacks hebben meestal wel genoeg aan hun eigen problemen.

Met een gelijkaardige magistrale precisie als hij deed voor zijn vorige one-shot, Giant, duikt Mikaël opnieuw in de beeldvorming van de grootste Amerikaanse metropool tijdens het interbellum, slechts enkele jaren na de setting van Giant. Dit keer is de tiener Al onze gids door het straatleven van New York. Sterker dan voorheen laat Mikaël onrechtstreeks één iets nog duidelijker zien. In Giant zag je de gevolgen van de beurscrash van 1929. Nu, in Bootblack, merk je duidelijk dat de malaise verder gaat dan die ene shock van toen. Tien jaar later is de systeemfout van armoede zonder vangnet er nog steeds. Het geeft een boost aan grote en kleine criminaliteit, die zich vaak groepeert volgens nationaliteit.

Zonder het één keer  rechtstreeks te hoeven benoemen, laat Mikaël zien hoe die onderliggende problemen opborrelen. Ook grafisch, met tekenwerk dat op één enkele bladzijde evenveel sfeerschepping biedt als de gemiddelde historische verfilming. Elke prent is tot in de puntjes uitgewerkt in een ondertussen zo'n herkenbare stijl.

Bootblack is een knap en meeslepend verhaal dat daarnaast ook een geloofwaardig portret biedt van een turbulent tijdperk. De opbouw ervan, in een reeks flashbacks, is een van de redenen waarom dit album zo lang weet te boeien. Dat we het eigenlijke slot al even voelden hangen, vergeven we maar al te graag door de knappe stilistische manier waarop het in beeld is gebracht.

Kortom, zelfs met hulp van een schoenpoetser flopte Johnny Depps film Nick of Time, maar geloof ons vrij dat deze strip dat niet doet. Deze Bootblack staat stevig in zijn schoenen.

DIEDERIK VAN DE VELDE