She's got the look

Ontslagen. Geen weduwepensioen omdat haar man een paar jaar terug gefusilleerd werd als oorlogsdeserteur. Geen geld om haar aan tuberculose lijdende dochtertje naar een sanatorium te sturen. Het is januari 1919 en Camille Harland ziet het niet meer zitten. Ze raapt al haar moed bij elkaar en transformeert zich tot een escortdame. Als een ware mannenmagneet trekt ze het Parijse nachtleven in. Het duurt dan ook niet lang of ze slaat een rijke burger aan de haak. Wat later verlaat Camille diens woning met handenvol juwelen en geld. Yes! Oui! Ja! Het is haar gelukt. Ze is erin geslaagd de man te hypnotiseren en hem zo weerloos als een lammetje te maken. Enkele uren later valt de politie binnen in haar troosteloze flatje. De beroofde klant herkende haar van vroeger en durfde naar de politie te stappen. Een onverwachte kink in de kabel in haar strak plan. Camille wordt opgesloten in een gekkenhuis.

Een uiterst intrigerende cover in opvallend appelblauwzeegroen, een tekenaar, Attila Futaki, die we na zijn knap getekende De Bende van Bonnot heel hoog zitten hebben, en een scenario van Laurent Galandon (De Wilde Vlucht, De Advocaat, Het Vervloekte Kind,...) die ons nog nooit ontgoocheld heeft. Ja, de sterren staan gunstig voor deze integrale uitvoering van een in het Frans als tweeluik verschenen verhaal. Galandon geeft er onmiddellijk een lap op en verrast ons met een knappe psychologische detectivestrip in het Parijse anarchistische milieu van het interbellum. Tot onze verbazing houdt Hongaar Futaki zich hier grafisch wat in, en levert een risicoloze, klassiek opgebouwde strip af. Hierdoor hebben we vaak tot tien prentjes op een pagina. Gelukkig worden die niet overladen met tekstballonnen, waardoor het ritme wel behouden blijft. Het resultaat is een onderhoudende, brede publiekstrip met heel veel potentieel. Helaas ontbolstert de reeks niet in het slotdeel. Beide auteurs vergeten die ene versnelling hoger te schakelen om er een echte reeks van te maken. Galandon blijft Camille als een weerloos slachtoffer voorstellen in plaats van haar te laten evolueren naar een zelfbewuste heldin. Hierdoor staan haar spontane straffe daden en intrinsieke motivatie haaks op elkaar. Ook Futaki laat steken vallen. Camille kreeg een onnodige make-over (weg is haar wipneusje, weg zijn de kleine subtiliteiten in haar kapsel) en de mannelijke personages zijn ondanks hun karikaturale neuzen te moeilijk van elkaar te onderscheiden. Dit ondermijnde toch wel het leesritme en -plezier.

Hypnos had ons helemaal in de ban in het eerste deel. Bij het tweede deel was de hypnose van Camille oppervlakkiger. Al bij al een heel aardig, compleet verhaal voor een groot publiek.

WOUTER PORTEMAN