Niks verbloemen

Diplomatie is gebaseerd op vertrouwen, dat dan weer stoelt op discretie. Dat was niet anders in de achttiende eeuw. Frankrijk en Rusland zweten dus absoluut peentjes wanneer hun geheime correspondentie dreigt gelekt te worden naar de hoogste bieder. Hun plannen om een alliantie te vormen tegen het machtige Pruisen zijn ernstig in gevaar. Tijd om de Zwarte Orchidee in te schakelen, de Franse geheim agent die ondanks zijn naam niet van plan is wat dan ook te verbloemen.

Pietro Viravolta kan wel wat hebben en dat is maar goed ook, want we waren in ons oordeel over deel 1 eerder onzacht. Dit omdat we niet goed begrepen waarom deze reeks zich de druk van een vergelijking aandeed met De Schorpioen, eerder dan te vertrouwen op haar eigen kracht. Uitgeverij Dark Dragon Books lijkt die boodschap begrepen te hebben. Voor deel 2 geen verwijzing naar de bestseller van Stephen Desberg en Enrico Marini — een verwijzing die trouwens in de Franse uitgave van deel 1 niet te vinden was.

Viravolta is enigszins bevrijd. Met een sterker scenario dan voor het eerste deel bewijst Arnaud Delalande dat Viravolta best op zichzelf kan staan. Toch blijft wat ons betreft de karakterbinding een zwakker puntje. Natuurlijk laat een spion als Viravolta niet of weinig in zijn ziel kijken, maar dat heeft als gevolg dat je weinig hoogte van het personage krijgt, met al z'n voor- en nadelen. Uiteraard zijn we benieuwd naar hoe het Pietro vergaat, maar met een beetje meer connectie zou dat des te meer het geval zijn.

Zeiden we in de bespreking van het vorige deel nog dat de decors van Éric Lambert minder opvielen dan zijn personages, dan is dat intussen goedgemaakt. De achtervolgingsscène op de daken, de tuinen, het paleis van Versailles,... allemaal is het een tikkeltje mooier dan voorheen. Pietro Viravolta is een Italiaan en dus kunnen we het best aldus verwoorden: dit deel gaat overduidelijk crescendo.

Zo zie je maar, spionnen vergeten niet te verrassen!

DIEDERIK VAN DE VELDE